بررسی تعین کننده های تعارض درون فردی به عنوان سلامت روانشناختی مدیران و کارکنان موسسات وتبین نقش میانجیگری آن در انتخاب سبک مدیریت تعارض

افزایش وابستگی متقابل و تعاملات میان موسسه‌هاو بخش های مختلف آن علاوه ‌برایجاد فرصت ها، زمینه‌های زیادی برای ارتباطات نادرست، سوء تفاهم، برداشت‌های نادرست و کاهش بهره‌وری به‌وجود می‌آورد. تنوع سبک‌های مدیریت در رفع تعارض، به انواع رویکردها و راه‌حل‌های مختلف منجر می‌شود و این امر نیز زمینه بالقوه‌ای را هم برای افزایش و همین طور کاهش تعارض فراهم می‌کند . هدف اصلی تحقیق حاضر شناسایی عوامل به‌وجود آورندة تعارض درون‌فردی به عنوان عامل اثرگذار بر سلامت روان‌شناختی مدیران و کارکنان موسسه‌ها و ارتباط آن با سبک‌های مختلف مدیریت تعارض است. ابزار به کار رفته برای گردآوری آطلاعات3 گروه پرسش‌نامه، شامل پرسشنامة سنجش عوامل دموگرافیک، تعارض درون‌فردی و بررسی سبک مدیریت (CMSQ)، است. جامعه‌ی آماری، کارکنان و مدیران موسسه‌ها، روش نمونه‌گیری، روش خوشه‌ای و تعداد نمونه 174 نفر بوده است و تحلیل داده‌ها ازطریق آزمون‌های استنباطی یو- من ویتنی، تست فریدمن و رگرسیون چند متغیره، انجام شده‌ است. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد که سبک مدیریت تعارض کارکنان و مدیران موسسه‌ها در برخورد با تعارض، همان سبک اعتماد متقابل است. از عوامل تشکیل دهندة تعارض درون‌فردی، عامل ناهماهنگی بین انتظارهای شغلی از فرد با اعتقادهای فرد به‌عنوان مهم‌ترین عامل به‌وجود آورندة تعارض درون‌فردی درموسسه‌ها شناخته شد و همچنین ارتباط معنی‌داری بین تعارض درون فردی با سبک اجبار مشاهده شد، یعنی با به کارگیری سبک مدیریت اجبار، میزان تعارض درون‌فردی افراد، افزایش می‌یابد.