بررسی تاثیر روش توانبخشی بوبات برروی شدت اسپاستی سیتی و کیفیت الگوهای حرکتی در بیماران همی پلژیک

هدف: همی پلژی عارضه ای است که به دلیل ضایعه نرون محرکه فوقانی ایجاد می شود و معمولا همراه با بروز اسپاستی سیتی و ناتوانی در اجرای عملکردهای حرکتی می باشد. جهت کنترل اسپاستی سیتی و کسب فعالیتهای عملکردی، روشهای درمانی مختلفی ارائه شده است که از جمله آنها روش درمان بر اساس تکامل سیستم عصبی (Neurodevelopment treatment)  بر پایه نظریات بوبات می باشد. با توجه به اینکه فلج اسپاستیک اندام تحتانی بیماران همی پلژی بسیار شایع و نیازمند زمان قابل توجهی جهت درمان می باشد، در این تحقیق قصد داریم تاثیر این روش درمانی بر روی شدت اسپاستی سیتی و کیفیت الگوهای حرکتی اندام تحتانی را در این بیماران مورد بررسی قرار دهیم. روش بررسی: پانزده بیمار همی پلژیک با دامنه سنی 70-44 سال در این بررسی شرکت نمودند. ارزیابی پایه شامل اندازه گیری شدت اسپاستی سیتی عضلات پلانتارفلکسور مچ پا براساس Original Ashworth Scale (OAS )، تعیین دامنه های حرکتی فعال و غیر فعال حرکت دورسی فلکسیون مچ پا و تعیین کیفیت الگوهای حرکتی اندام تحتانی بر اساس تست ایستاده  ( Standing Test) روش بوبات بودند که قبل و پس از درمان (20 جلسه) صورت گرفته و نتایج ثبت شدند. یافته ها: در پایان درمان شدت اسپاستی سیتی کاهش معنی داری نشان داد. همچنین دامنه های حرکتی فعال و غیر فعال و نیز کیفیت الگوهای حرکتی افزایش معنی داری داشتند. بحث ونتیجه گیری: نتایج تحقیق ما نشان می دهد روش درمانی بوبات قادر است با متعادل ساختن سطوح تحریک و مهار در سیستم عصبی مرکزی و انتقال آن به محیط ( عضلات )، اسپاستی سیتی عضلات پلانتار فلکسور را کاهش دهد و متعاقب آن دامنه حرکتی دورسی فلکسیون افزایش می یابد. ضمنا این روش درمانی با آموزش مجدد تعادل در وضعیتهای مختلف به بیمار باعث هماهنگی در انجام حرکات و بهبود کیفیت الگوهای حرکتی می شود. از این نتایج می توان به نحو موثری در درمان بیماران با ضایعه نرون محرکه فوقانی در درمانگاههای توانبخشی استفاده کرد.