بررسی تأثیر پیش‌تیمار بذر بر عملکرد کمّی و کیفی ارقام مختلف چغندرقند

کی از روش‌های رایج آبگیری برای افزایش کارایی بذر در به حداقل رساندن اثرات سوء تنش آبی که مانع اصلی در جوانه‌زنی، استقرار گیاهچه و رسیدن به حد مطلوب عملکرد گیاهان زراعی می‌باشد، پیش‌تیمار کردن بذر (پرایمینگ) است. در این مطالعه به ‌‌منظور بررسی تأثیر فاکتور رقم و روش‌های مختلف پرایمینگ بذر بر عملکرد کمّی و کیفی چغندرقند، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان آذربایجان غربی طی سال زراعی 1394 انجام گرفت. عامل رقم در دو سطح (اکباتان و 7233) و عامل پرایمینگ بذر در پنج سطح (شامل هاردنینگ، پرایمینگ با کود نانو، هیدروپرایمینگ، پرایمینگ با کود کبوتری و بدون پرایمینگ) مطالعه‌ شدند. صفات عملکرد ریشه، تعداد بوته در واحد سطح، درصد قند، سدیم، پتاسیم و نیتروژن، آلکالیته، عملکرد قند، خلوص شربت خام، درصد قند ملاس و مقدار ماده خشک اندازه‌گیری شده و مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج حاصل از تجزیه واریانس صفات حاکی از آن بود که بین سطوح مختلف پرایمینگ از لحاظ صفات عملکرد ریشه، تعداد بوته، درصد و عملکرد قند، درصد قند ملاس، مقدار ماده خشک و ضریب قلیائیت اختلاف معنی‌دار وجود دارد. اثر متقابل بین دو عامل مورد مطالعه از لحاظ هیچیک از صفات معنی‌دار نبود. همچنین نتایج تأثیر معنی‌دار فاکتور رقم را بر صفات خلوص شربت، درصد قند ملاس و مقدار ماده خشک نشان داد. در کل می‌توان اظهار داشت که آب بکار رفته در محیط پرایم می‌تواند یکی از علل اصلی برتری تیمارها از نظر عملکرد نهایی باشد.