بررسی تأثیر هینوکیتیول، پاکلوبوترازول، اسید آبسزیک، نفتالین استیک اسید و تیدیازرون بر میزان باززایی ریزوم آلسترومریا تحت شرایط درون شیشه ای

آلسترومریا با گلهای بریده زیبا و طول عمر مناسب پس از برداشت، طولانی جزء یکی از گلهای محبوب می باشد. اخیرا تولید این گیاه در کشور ما به طور چشمگیری افزایش یافته است. این گیاه به طور معمول به وسیله تقسیم ریزومها تکثیر میشود؛ اما سرعت تکثیر در این روش نسبتاً کم است. این آزمایش به صورت طرح کاملاً تصادفی با 16 تیمار و 5 تکرار در آزمایشگاه کشت بافت و بیوتکنولوژی گروه علوم باغبانی دانشگاه محقق اردبیلی در سال 1389 انجام شد. برای این منظور ریزنمونهها روی محیط کشت MS تکمیل شده با غلظتهای مختلفی از اسید نفتالین استیک، اسیدآبسزیک، تیدیازرون، پاکلوبوترازول و هینوکیتول و تیمار شاهد (محیط کشت MS بدون تنظیم کننده رشد) کشت شدند. نتایج نشان داد که نفتالین استیک اسید در غلظت 4 میلی گرم در لیتر و هینوکیتیول در غلظت 1 میلی­گرم در لیتر بیش ترین تعداد ریزوم را نسبت به شاهد تولید کردند. در این آزمایش محیط کشت حاوی 10 میلی گرم در لیتر هینوکتیول و 1 و 4 ماکرومولار پاکلوبوترازول هیچگونه ریزوم تولید نکردند و محیط کشت MS حاوی 1 میلی گرم در لیتر هینوکیتول بیش ترین طول ریزوم (58/3 سانتی متر) را نسبت به شاهد و سایر تیمارها تولید کرد. مقایسه های میانگین داده­ها نیز نشان داد که بیش ترین (99/8 عدد) و کم ترین (56/0 عدد) برگ تولید شده به ترتیب در محیط کشت حاوی 2 ماکرومولار تیدیازرون و 4 میلی گرم در لیتر نفتالین استیک اسید تولید شد؛ هر چند، بیش ترین و کم ترین برگ از دست رفته به ترتیب در محیط کشت حاوی 1 میلی گرم در لیتر هینوکیتیول و 1 میلی گرم در لیتر نفتالین استیک اسید مشاهده گردید. از لحاظ تعداد و طول ساقه و نیز تعداد و طول ریشه اختلاف معنیداری بین تیمارهای مختلف وجود نداشت.