بررسی تأثیر نانوسیلیس بر نفوذپذیری بتن خودتراکم در محیط سولفاته

بتن یکی از مهم­ترین مصالح ساختمانی است که از ترکیب مخلوط متناسبی از سیمان، مصالح سنگی، آب و مواد افزودنی بدست می‌آید. از عواملی که کاربرد بتن را مخصوصا در سازه­های با تراکم آرماتور زیاد با مشکل مواجه می­کند متراکم نمودن آن است. در مواردی مانند پایه پل‌ها، ستونهای طبقات پایین ساختمان­های بلند و ... عملا امکان ویبره کردن بتن غیر ممکن است. برای رفع این مشکل باید از بتن خودتراکم استفاده شود که باعث تراکم کامل بتن شده و سرعت بتن­ریزی را بالا می­برد. این نوع بتن با استفاده از فوق­روان­کننده­ها و مواد افزودنی دیگر تولید می­شود. این مقاله به بررسی اثر افزودن نانوسیلیس بر خواص مکانیکی بتن سخت‌شده در محیط مخرب سولفاتی می‌پردازد. به این منظور در برنامه مطالعات آزمایشگاهی از آزمایشهایی چون مقاومت فشاری و نفوذپذیری بهره گرفته شده است. نتایج آزمایش حاکی از این است که افزودن نانوسیلیس توانسته بر خواص مکانیکی بتن خودتراکم تاثیر­گذار باشد و همچنین دوام بتن را در برابر عامل مخرب سولفاتی که باعث کاهش روند کسب مقاومت فشاری در سنین بالاتر می‌گردد، افزایش ‌دهد. نانوسیلیس، تخلخل در سیمان هیدراته‌شده را به وسیله­ی پر­کردن فضاهای خالی بین ذرات بزرگتر به حداقل رسانده و‌نفوذپذیری ‌را‌ تا ‌حد ‌زیادی‌‌کاهش ‌می­دهد.