بررسی تأثیر مدل مراقبت مشارکتی بر افسردگی نوجوانان مبتلا به بتا تالاسمی ماژور

مقدمه: تالاسمی ماژور بیماری ژنتیکی مزمنی است که مانند هر بیماری مزمن دیگر ی بر وضعیت روان شناختی افراد اثر داشته و این بیماران را در معرض خطر افسردگی قرار داده است. این مطالعه با هدف تعیین تأثیر مدل مراقبت مشارکتی بر افسردگی نوجوانان مبتلا به بتا تالاسمی ماژور انجام شد. روش: در این پژوهش نیمه تجربی ۶۰ نفر نوجوان مبتلا به تالاسمی ماژور مراجعه کننده به مرکز کولیز بیمارستان شهید دستغیب شیراز به صورت در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و شاهد قرار گرفتند. مدل مراقبت مشارکتی براساس مراحل آشناسازی، حساس سازی، کنترل و ارزشیابی در گروه مداخله به مدت ۳ ماه اجرا شد. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه Depression Anxiety Stress Scale-21 بود که جهت سنجش افسردگی نوجوانان قبل و بعد از ۳ ماه در هر دو گروه تکمیل گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS v.16 و آزمون های آماری کا ی دو، تی زوجی و تی مستقل آنالیز گردیدند. یافته ها: میانگین نمره افسردگی بین دو گروه قبل از مداخله با آزمون آماری تی مستقل اختلاف معناداری نشان نداد (۵۳۲/۰)p=. لیکن بعد از اجرای مداخله این تفاوت بین دو گروه در میانگین نمره افسردگی معنادار شد (۰۰۰۱/۰)p=. آزمون تی زوجی اختلاف معنا داری در میانگین نمره افسردگی گروه مداخله بعد از مداخله نشان داد (۰۰۱/۰)p=. در حالی که میانگین نمره افسردگی گروه شاهد بعداز مداخله نسبت به قبل از مداخله کاهش پیدا کرد، اما این اختلاف معنادار نبود (۶۲۱/۰)p=. نتیجه گیری: مدل مراقبت مشارکتی باعث کاهش سطح افسردگی نوجوانان مبتلا به بتا تالاسمی ماژور گردید. لذا استفاده از این مدل در نوجوانان مبتلا به تالاسمی ماژور توصیه می شود.