بررسی تأثیر آموزشی و پرورشیِ الگوی مدیریت آموزش خودراهبر در علوم دینی بر یادگیری خودراهبر و پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان

آموزش معلمان و یادگیری دانش‌آموزان در این عصر بسیار حرفه­ای شده و روش‌های آموزش نیازمند جوابگویی به پیچیدگی نیازهای آموزش-یادگیری است. هدف این پژوهش بررسی تأثیر پرورشی و آموزشی الگوی مدیریت آموزش خودراهبر در آموزش علوم دینی بر رفتار خودراهبری و پیشرفت درسی دانش­آموزان بود. میزان رفتار خودراهبری دانش‌آموزان به لحاظ قابلیت‌ یادگیری، برنامه‌مندی، استقلال در یادگیری، مسئولیت‌پذیری، علاقه به یادگیری، ارزیابی و تفکر انتقادی، خلاقیّت، خودمنظبتی و تعامل، با طرح پژوهشی نیمه‌آزمایشی با پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه بررسی شد. دو کلاس با 28 و 24 دانش‌آموز پسر پایه نهم دبستان امام رضا در منطقه آموزشی نیروگاه شهر قم به طور تصادفی در گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. دوره آموزشی برای هر دو گروه 14 جلسه 75 دقیقه‌ای در 8 هفته با محتوای درسی برابر بود. ابزار گردآوری داده­ها پرسشنامه یادگیری خودراهبری بود که رواییش توسط صاحبنظران، روایی سازه­اش توسط تحلیل عاملی، و پایاییش توسط ضریب الفای کرانباخ تأیید شد. ابزار سنجش پیشرفت تحصیلی در سه زمینه دانش، مهارت و نگرش آزمون مداد کاغذی معلم ساخته و چک لیست بود. آمار توصیفی (میانگین، و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (تی مستقل و کوواریانس) در تحلیل داده‌ها به کار رفت. نتایج پژوهش تفاوت آماری معنادار آموزش علوم دینی با الگوی مدیریت آموزش خودراهبر را در یادگیری رفتار خودراهبری دانش‌آموزان گروه آزمایش نشان داد. بر مبنای یافته‌های این پژوهش، کاربست الگوی مدیریت آموزش خودراهبر به عنوان راهبردی جدید در آموزش علوم دینی جهت پرورش مهارت خودراهبری دانش‌آموزان و پیشرفت آموزشی و درسی آنها توصیه گردید.   واژگان کلیدی: الگوی مدیریت آموزش، یادگیری خود راهبر، آموزش علوم دینی، اثرات پرورشی و آموزشی