بررسی برخی فلزات سنگین در عضله میگوی سرتیز Metapenaeus affinis و ارزیابی ریسک خطر برای مصارف انسانی آن در استان هرمزگان

تحقیق حاضر به بررسی میزان فلزات سرب، نیکل، روی، آهن و مس در بافت عضله میگوی سرتیز Metapenaeus affinis در سه منطقه استان هرمزگان به دلیل اهمیت آنها پرداخته است. در 180 نمونه میگوی سرتیز در سه منطقه مورد مطالعه در طول دو فصل تابستان و زمستان نمونه‌برداری انجام شد. نمونه‌ها به آزمایشگاه منتقل و پس از زیست‌سنجی، بافت عضله جدا شد و بعد از خشک شدن، پودر شدن و هضم شیمیایی برای تعیین میزان غلظت عناصر مورد مطالعه توسط دستگاه جذب اتمی مورد اندازه‌گیری قرار گرفتند. نتایج حاصل از تحقیق نشان داد که از لحاظ غلظت عناصر سرب، نیکل، روی، آهن و مس به ترتیب در بافت عضله میگوی سرتیز بین مناطق مورد مطالعه (قشم: 001/0±024/0، 08/0±79/0، 8/0±55/61، 9/0±93/18 و01/0±657/0 میکروگرم بر گرم، بندر خمیر: 001/0± 018/0، 07/0± 45/0، 9/0± 3/50، 8/0± 45/15 و 02/0± 581/0 میکروگرم بر گرم و بندر پل 001/0± 013/0، 06/0 ±30/0، 9/0± 50/37، 8/0± 07/13 و 03/0± 475/0 میکروگرم بر گرم) از لحاظ آماری اختلاف معنی‌داری وجود داشت p<0.05)). به طوری‌که هم در فصل تابستان و هم زمستان غلظت عناصر مورد مطالعه در بافت عضله میگوی سرتیز در منطقه قشم بیشتر از دو منطقه دیگر است. مقایسه غلظت فلزات در بافت عضله میگوی سرتیز با مقادیر استاندارد نشان داد که غلظت فلزات مورد مطالعه کمتر از استانداردهای  FAO, WHOو EPA است. ارزیابی خطر غذایی مصرف میگو نشان‌دهنده آن بوده است که مصرف این آبزی با میزان مصرف فعلی از نظر فلزات مورد مطالعه خطری برای مصرف‌کنندگان آن ندارد.