بررسی ارتباط نوبت کاری با توانایی‌ها و مشکلات رفتاری کودکان 12-7 ساله فرزندان شاغلین دارای نوبت کار

مقدمه: کار نوبتی و در گردش مانع تعامل بین والدین با کودکانشان می‌شود. از آنجایی که شاغلین دارای کارنوبتی (پرستار، ماما، بهیار، کمک بهیار و تکنسین اتاق عمل) موظف به انجام کار نوبتی مداوم هستند، مطالعه حاضر به منظور بررسی ارتباط نوبت کاری این گروه با توانایی‌ها و مشکلات رفتاری کودکان 12-7 ساله آنان در بیمارستان‌های شهر تهران انجام شده است. روش: این مطالعه توصیفی-تحلیلی و مقطعی جهت بررسی دیدگاه 489 آزمودنی منتخب مبتنی بر هدف از گروه شاغلین دارای نوبت کار و شاغل در بیمارستان‌های دانشگاهی و خصوصی شهر تهران به همراه معلمین فرزندان آنان در دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. ابزار مطالعه پرسشنامه توانایی‌ها و مشکلات (Strenghts and difficulties Questionnaire= SDQ) ویژه والدین و معلمین بود که شاخص‌های مورد مطالعه آن شامل مشکلات هیجانی، بیش فعالی، سلوک، ارتباط با همتاها و رفتارهای مطلوب اجتماعی مربوط به فرزندان گروه مورد مطالعه می‌باشد. برای مقایسه یافته‌های کیفی نظیر متغیرهای جمعیتی و مشکلات رفتاری و هیجانی از تحلیل مجذور کای و برای مقایسه متغیرهای کمی از آزمون ANOVA استفاده شد. رابطه بین متغیرهای کیفی مستقل و مشکلات رفتاری و هیجانی با استفاده از روش آماری اسپیرمن و رگرسیون لجستیک به روش Stepwise بررسی شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS در محیط Windows انجام شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد بین شاخص‌های SDQ و گروه‌های مختلف نوبت کاری بر اساس گزارش به دست آمده از والدین و معلمین تفاوت معنادار آماری وجود نداشت. در مورد برخی متغیرهای فردی، نتایج حاکی از وجود ارتباط بین تعداد و جنس فرزند با اختلال سلوک و سطح تحصیلات والدین، جنسیت و نوبت کاری آن‌ها و سابقه بیماری جسمی یا روان‌پزشکی فرزند با مشکلات هیجانی آنان است. از طرف دیگر مدرک تحصیلی والدین با اختلال بیش فعالی و همچنین جنس والدین، سابقه کار صبح و عصر، عصر و شب و در گردش آن‌ها با مشکلات رفتاری با همسالان ارتباط معنادار آماری دارد. جنس والدین و سابقه کار در گردش با شاخص رفتارهای مطلوب اجتماعی در فرزندان نیز تفاوت معنادار دارد. نتیجه‌گیری: در این مطالعه، نوبت کاری تأثیر مستقیم بر مشکلات رفتاری فرزندان نداشته است ولی مشکلات رفتاری و هیجانی فرزندان تابع برخی متغیرهای جمعیتی و شغلی والدین بود که از این لحاظ توجه به مشکلات فرزندان شاغلین حرفه پرستاری ضروری است.