بررسی ارتباط شدت درد، علا یم بالینی، مدت دردو اختلالات الکترود یا گنوزیس در سندرم مجرای مچ دست

زمینه و هدف: درگیری عصب مدیان در مچ دست یکی از شایع­ترین نوروپاتی­های فشاری بوده که موجب مراجعۀ بیمار به درمانگاه­های بیماران جسمی و حرکتی اعم از ارتوپدی، نورولوژی یا طب فیزیکی می­شود. برای تعیین میزان آسیب عصب از گزارش شدت درد توسط بیمار، معاینه، علایم کلینیکی و میزان اختلالات در بررسی­های الکترودیاگنوزیس (EDX) استفاده می­شود. هدف این مطالعه بررسی ارتباط میان شدت شکایت درد با علائم بالینی، مدت بیماری و یافته­های الکترودیاگنوس بود. روش بررسی: در طی دو سال، تمام بیمارانی که برای درد دست­ها و علایم سندرم مجرای مچ دست به بیمارستان امام خمینی (ره) مراجعه نمودند از نظر شدت و مدت درد، علایم کلنیکی و الکترودیاگنوس بررسی و به کمک روش­های آماری میان آنان ارتباط­سنجی به­عمل آمد. یافته­ها: 370  بیمار شامل 234 زن و 136 مرد با میانگین سنی 6/12±5/47 سال بررسی شدند. گزارش شدت درد 02/2±09/6 بود. اختلالات EDX در 104 بیمار خیلی خفیف (Minimal CTS)؛ و 166 بیمار، خفیف (Mild CTS)؛ و 59 بیمار متوسط Moderate CTS))؛ و در 41 بیمار گرفتاری شدید (Severe CTS) بود. بررسی­های آماری نشان داد گزارش شدت درد با اختلالات الکترودیاگنوس ارتباط معنا­داری ندارد، ولی مدت ابتلا با علایم الکترودیاگنوس ارتباط داشت (35/0 r=و 0001/0P=). لیکن میان شدت علایم بالینی با اختلالات الکترودیاگنوس ارتباط معنادار بود (54/0=r و 0001/0P=). نتیجه­گیری: در ارزیابی شدت گرفتاری عصب مدیان در سندرم تونل کارپال لازم غیر از درد، باید به شدت علایم کلینیکی بیمار و شدت اختلالات الکتروفیزیولوژیک توجه نمود و گزارش شدت درد توسط بیمار با شدت گرفتاری عصب تطابق ندارد.