بررسی اثر همگن‌بندی منطقه‌ای و بازسازی داده‌ها در شبیه‌سازی توزیع مکانی بارندگی سالانه (مطالعه‌ی موردی: جنوب غرب ایران)

  بارش به عنوان مؤلفه­ی اصلی ورودی حوزه­های آبخیز در محاسبات سیلاب، بیلان آبی و منابع آب از اجزاء مهم می­باشد. در مدل­های بارش- رواناب، شبیه سازی واکنش حوزه در برابر یک واقعه­ی بارش نیاز دقیق به مقدار بارش در سطح حوزه­ی آبخیز دارد. بنابراین توزیع مکانی بارش از اهمیتی ویژه برخوردار است. اندازه­گیری بارش به گونه­ی معمول به صورت نقطه­ای و محدود به بخش­هایی از حوزه­ی آبخیز می­باشد. لذا تعمیم داده­های نقطه­ای به سطح به دلیل تغییرات مکانی زیاد آن، با خطای زیادی همراه است. این منبع خطا هم در مدل بارش- رواناب و هم در شبیه­سازی فرآیندهای پیوسته هیدرولوژیکی و بیلان آبی یکی از مهمترین منابع خطا به شمار می­آید. روش­های گوناگونی برای درون­یابی و برون­یابی داده­های بارش توسعه یافته است که هر یک دارای محدودیتی بوده و در نتیجه بکارگیری آنها نیاز به آزمون و ارزیابی همه­ی روش­ها و انتخاب مناسب­ترین روش دارد. در این پژوهش منطقه­ی وسیع جنوب غرب ایران به وسعت 258552 کیلومتر مربع انتخاب و سپس با تعیین مناطق همگن­، امکان بکارگیری روش­های گوناگون درون­یابی و برون­یابی در این مناطق مورد بررسی قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان می­دهد که همگن­بندی در بهبود روابط تعمیم داده­های نقطه­ای به سطح مؤثر است. ضمن اینکه استفاده از داده های بازسازی شده کمکی در بهبود نتایج نخواهد داشت. با این کار می‌توان منطقه­ی وسیع را به مناطق کوچک همگن تقسیم و سپس در هر منطقه تعمیم داده­های نقطه­ای به سطح را انجام داد.