بررسی اثر ضد باکتریایی مشتقات جدید تیازول، ایمیدازول و تتراهیدروپریدین بر علیه پرتئوس ولگاریس در شرایط Invitro

مقدمه: پروتئوس ولگاریس از باکتری های بیماری زای بیمارستانی محسوب می شود که در سال‌های اخیر شیوع مقاومت آنتی بیوتیکی در این باکتری موجب تمایل محققین به بررسی ترکیبات ضد باکتریایی جدید روی آن شده است. مشتقات تیازول، ایمیدازول و تتراهیدروپیریدین ترکیبات ضد باکتریایی جدیدی هستند که اثر مهاری آنها بر بسیاری از باکتری‌های بیماری‌زا اثبات شده است. در این تحقیق، اثر ضد باکتریایی 15 مشتق جدید تیازول، ایمیدازول و تتراهیدروپیریدین بر روی پرتئوس ولگاریس بررسی می شود. روش کار: در این مطالعه، محلولی از کلیه مشتقات سنتز شده در حلال DMSO تهیه شد، سپس اثر ضد باکتریایی مشتقات توسط روش های انتشار در دیسک و میکرو رقیق سازی بررسی گردید که به ترتیب در اندازه گیری قطر هاله مهار رشد و تعیین حداقل غلظت بازدارندگی رشد (MIC) استفاده گردیدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که مشتقات ایمیدازول و تتراهیدروپیریدین a-g9  و مشتقات تیازول a-c6، a10 و c10 فاقد اثر مهاری بر پرتئوس ولگاریس بودند، فقط اثر مهاری سه مشتق تیازول c6، 9 و b10 به ترتیب با قطر هاله مهار رشد 2/0±1/22، 1/0±2/10 و 1/0±3/4 میلی متر و MIC 128، 512 و 1024 میکروگرم بر میلی لیتر مشاهده گردید. بحث و نتیجه گیری: اثر ضد باکتریایی برخی از مشتقات جدید تیازول (d6، 9 و b10) بر روی سویه استاندارد پرتئوس ولگاریس در این مطالعه اثبات شد و بررسی اثرات این ترکیبات بر روی سویه‌های مقاوم دارویی پرتئوس ولگاریس در تحقیقات بعدی جهت کاربردی کردن آن ضروری است.