بررسی اثر سطوح مختلف کود نیتروژن و نیتروکسین بر عملکرد، شاخص های رشدی و فیزیولوژیکی هیبریدهای ذرت (.Zea mays L)

به­منظور بررسی عملکرد، اجزای عملکرد، شاخص­های رشدی و فیزیولوژیکی هیبریدهای ذرت­ دانه­ای در واکنش به کاربرد کود زیستی نیتروکسین حاوی مایه تلقیح باکتری­های Azotobacter choorcoccum و Azospirillum brasilenese به همراه مقادیر کود شیمیایی نیتروژن، این آزمایش به­صورت کرت­های یک­بار خرد شده در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی در چهار تکرار اجرا شد. کرت­های اصلی شامل تیمار تلفیق چهار سطح کودی (100 درصد کود شیمیایی، 75 درصد کود شیمیایی + 100 درصد کود زیستی، 50 درصد کود شیمیایی+ 100 درصد کود زیستی و 25 درصد کود شیمیایی+ 100 درصد کود زیستی) و کرت­های فرعی شامل هیبریدهای ذرت دانه­ای (هیبرید سینگل کراس 704، هیبرید مبین و هیبرید کارون) بود. نتایج نشان داد بیش­ترین عملکرد بیولوژیکی، عملکرد دانه، وزن هزار دانه و طول بلال از کاربرد تلفیقی 50 درصد کود شیمیایی نیتروژن به همراه 100 درصد کود زیستی نیتروکسین در هیبرید کارون به­دست آمد. هیبرید سینگل کراس 704 در مقادیر کاربرد 100 درصد کود شیمیایی، بیش­ترین تعداد دانه در بلال، تعداد دانه در ردیف، درصد تلقیح پذیری و کم­ترین طول کچلی بلال و درصد کچلی بلال را دارا بود. بیش­ترین طول کچلی و درصد کچلی بلال در تیمار کاربرد 75 درصد کود شیمیایی نیتروژن به همراه 100 درصد کود زیستی و هیبرید مبین حاصل شد. بررسی نتایج نشان داد تفاوت معنی­داری در میان تیمارهای کودی و نیز هیبریدها از لحاظ شاخص کلروفیل وجود نداشت. با این حال هیبرید کارون از شاخص کلروفیل بیش­تری نسبت به دو هیبرید دیگر برخوردار بود.