بررسی اثر ایزوترتینوئین بر سطح هموسیستئین پلاسما در بیماران مبتلا به آکنه ولگاریس

سابقه و هدف: آکنه ولگاریس یک بیماری شایع پوستی است که هم اکنون مصرف ایزوترتینوئین درمان آن را متحول کرده است. مصرف این دارو با عوارض جانبی قابل توجه از جمله درگیری جلدی- مخاطی، افزایش سطح لیپیدهای سرم و آنزیم های کبدی همراه است. هموسیستئین یک نوع اسید آمینه است که در کبد متابولیزه می شود و افزایش سطح آن با بیماری انسدادی زودرس عروق همراهی دارد. هدف از این مطالعه تعیین سطوح هموسیستئین و ویتامین های دخیل در متابولیسم آن یعنی Vit B12 و فولات در بیماران با آکنه ولگاریس تحت درمان یا ایزوترتینوئین است. مواد و روش ها: 47 بیمار (21 مرد و 26 زن) که اندیکاسیون درمان با ایزوترتینوئین داشتند، قبل و 2 ماه بعد از مصرف ایزوترتینوئین (mg/kg 5/0 )، تحت بررسی آزمایشگاهی از نطر سطح هموسیستئین، فولات، ویتامین B12، ALP ، SGPT، SGOT و لیپیدهای سرم قرار گرفتند. هموسیستئین در این طرح با HPLC اندازه گیری شد. یافته ها: سطوح هموسیستئین ( قبل از درمان : µmol/L 3/5 ±8/11، بعد از درمان µmol/L 4/7 ±16/13، 001/0< P) در بیمارانی که تحت درمان با ایزوترتینوئین بودند، به صورت معنی داری از نظر آماری افزایش یافت. سطوح لیپیدهای خون (LDL ،Cholesterol وTriglyceride ) و آنزیم های کبدی ( به جز ALP ) هم افزایش یافت. بین سطوح هموسیستئین و ویتامین B12 و فولات و هم چنین بین تغییرات سطح هموسیستئین و تغییرات آنزیم های کبدی (قبل و بعد از درمان) همبستگی معنی داری از نظر آماری وجود نداشت. نتیجه گیری: افزایش سطوح هموسیستئین در بیماران، 2 ماه بعد از درمان با ایزوترتینوئین می تواند به علت اختلال عملکرد کبدی ناشی از دارو باشد. مصرف روزانه مکمل های ویتامینی و فولات، همراه با اندازه گیری مکرر سطح خونی هموسیستئین برای جلوگیری از بیماری های انسدادی عروقی زودرس، در بیماران تحت درمان با ایزوترتینوئین توصیه می گردد.