بازنمایی اندیشه‌های داستانی در ادبیات پایداری فلسطین(بررسی موردی رمان "الصبار")

  چکیده شیوه­ی ارائه­ی گفته­ها و اندیشه­های داستان، یکی از رویکردهای مهم سبک­شناسی نوین است که از میزان ارتباط میان راوی و متن روایی به­وجود آمده، به پنج شیوه‌ی مستقیم، غیرمستقیم، مستقیم آزاد، غیرمستقیم آزاد و گزارش روایتی، تقسیم می­شود. این رویکرد به تحلیل گفته­های داستان، یعنی شیوه­ی ارائه­ی آن­ها در دو حیطه­ی سخنان و اندیشه­ها می­پردازد. این شیوه­ها برای درک بهتر اندیشه­های داستان ضروری بوده و سبب می­شود خواننده، عمیقا با افکار داستان آشنا گردد. مقاله­ی پیش­رو، به شیوه­ی توصیفی ـ تحلیلی و ضمن ارائه­ی جامعه­ی کامل آماری از اندیشه­های داستانی، به تحلیل رمان "الصبار" (1976)، نوشته­ی سحر خلیفه می­پردازد. نتایج تحقیق گویای آن است که راوی، با استفاده از اندیشه­ی مستقیم، مستقیم­آزاد و غیرمستقیم­آزاد، که به ترتیب، بیش­ترین بسامد حضور را در داستان دارند، به­خوبی توانسته مضامینی مانند اختلاف مردم درباره­ی نحوه­ی رویارویی با اشغال ـ دفاع مسلحانه یا انجام مذاکره­ی سیاسی ـ، رواج بیکاری، ناگزیری مردم به اشتغال در کارخانه­های اسرائیل، چند بُعدی بودن مسأله­ی اشغال، امید به ایجاد جامعه­ای عادلانه با حقوق مساوی میان عرب و یهود و ... را به تصویر بکشد. راوی، پیوسته به ذهن قهرمانان داستان نفوذ کرده و با شیوه­ی روایی مناسب، کشمکش­های درونی آن­ها را در برابر دیدگان خواننده نشان می­دهد تا مخاطبان تصویری دقیق­تر و اثرگذارتر از شرایط پُرتنش مبارزه، در داخل سرزمین­های اشغالی دهه­ی هفتاد داشته باشند.   کلید واژه:ادبیات پایداری، اندیشه­های داستانی (ارائه­ی اندیشه)، سحرخلیفه، الصبار.