بازسازی رباط متقاطع جلویی با سمی‌تندینوسوس چهار رشته‎ای وآلوگرافت دورشته‎ای تیبیالیس آنتریور

پیش‌ز‌مینه: رباط متقاطع جلویی یکی از رباط‎های مهم تثبیت کننده زانو می‎باشد. در بازسازی این رباط، باتوجه به میزان بالای موفقیت عمل جراحی، انتخاب نوع گرافت از مباحث مورد اختلاف است. در این مطالعه، نتایج دو نوع گرافت رایج در اعمال جراحی بررسی گردید. مواد و روش‎ها: در این کارآزمایی بالینی، ۷۰ بیمار مراجعه کننده به مراکز درمانی کرمان در طی دوسال، در دوگروه ۳۵ نفره کاملاً مشابه، تحت عمل جراحی بازسازی رباط متقاطع جلویی با اتوگرافت چهاررشته‎ای سمی تندینوسوس و آلوگرافت تیبیالیس آنتریور قرار گرفتند. نتایج جراحی از نظر شلی لیگامانی، رضایت از عمل و توانایی بازگشت به کار، با استفاده از مقیاس‌های نمره‌دهی زانو شامل «لی‌شُلم»، IKDC، KOOS وSF۳۶  قبل و بعد از عمل ارزیابی گردید. یافته‎ها: از نظر میانگین سنی، معاینات بالینی و پرسشنامه‎های ارزیابی زانو بعد از عمل جراحی شامل محدودیت اکستانسیون و فلکشن، تست‎های لاچمن، آنتریور و پوستریور دراور تست و ارزیابی بیمار از وضعیت خود طبق پرسشنامه‎های استاندارد زانو شامل شلی لیگامانی توسط دستگاه KT۲۰۰۰  هیچ‎گونه اختلاف معناداری وجود نداشت. از نظر طول مدت جراحی، بین نتایج دو نوع گرافت اختلاف معناداری مشاهده گردید. نتیجه‎گیری: استفاده از آلوگرافت تیبیالیس جلویی در مقایسه با اتوگرافت سمی‌تندینوسوس برای پارگی رباط متقاطع جلویی (در بررسی کوتاه مدت) در معاینه بالینی و تست‌های مکانیکی نتایج مشابه داشتند؛ لیکن زمان عمل با آلوگرافت کمتر بود.