بازداری شناختی و رفتاری در جانبازان با و بدون اختلال تنیدگی پس از سانحه

  اهداف : شایع‌ترین اختلال در بین رزمندگان جنگ، اختلال تنیدگی پس از حادثه (PTSD) است . بازداری، مفهومی مهم در روان‌شناسی محسوب می‌شود و در افراد مبتلا به PTSD دچار نقص است . پژوهش حاضر با هدف مقایسه بازداری شناختی و رفتاری در جانبازان با و بدون PTSD صورت گرفت.   روش‌ها : این پژوهش توصیفی پس‌رویدادی در سال 1390 روی 44 نفر از جانبازان مرکز بازتوانی جانبازان و مرکز توان‌بخشی امام خمینی مشهد که با روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شدند، انجام شد. نمونه‌ها در قالب دو گروه 22نفره مبتلا به PTSD و غیر PTSD مورد مطالعه قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های استروپ و برو/ نرو مورد ارزیابی قرار گرفت، سپس به وسیله آزمون T مستقل و تحلیل کوواریانس چندمتغیری به‌کمک نرم‌افزار SPSS 16 تحلیل شد.   یافته‌ها : دو گروه از لحاظ عملکرد کلی­شان در دو آزمون استروپ و برو/ نرو با یکدیگر تفاوت معنی‌داری داشتند. از نظر تعداد پاسخ‌های درست، پاسخ‌های غلط و پاسخ‌های نداده در آزمون استروپ، همچنین میانگین زمان واکنش پاسخ‌های درست و تعداد خطا در آزمون برو/ نرو بین دو گروه تفاوت معنی‌داری وجود داشت (0/05 >p). از لحاظ زمان واکنش کلمات همخوان، زمان واکنش کلمات ناهمخوان و نمره تداخل آزمون استروپ و میانگین زمان واکنش پاسخ خطا در آزمون برو/ نرو بین گروه‌ها تفاوت معنی‌داری وجود نداشت (05/0   نتیجه‌گیری : بازداری شناختی و رفتاری در افراد مبتلا به PTSD دچار نقص و نارسایی است و همین نارسایی زمینه‌ساز برانگیختگی، پرخاشگری، تجربه مجدد رویداد آسیب‌زا و بروز افکار مزاحم و ناخواسته است که جزء علایم اساسی اختلال مذکور محسوب می‌شوند.