اولویت بندی مناطق روستایی براساس شاخص های زیست پذیری روستایی مطالعه مورد:بخش زاغه، شهرستان خرم آباد

امروزه ارزیابی و سنجش زیست‌پذیری مناطق روستایی یکی از مفاهیم نوین در ادبیات برنامه‌ریزی سکونتگاه‌های روستایی تلقی می‌شود و دسترسی به خدمات و امکانات برای ارتقای زیست پایدار از اصولی است که توجه برنامه‌ریزان و جامعه‌شناسان را به خود جلب کرده است و بر آن تاکید زیاد کرده‌اند. هدف از این پژوهش اولویت‌بندی مناطق روستایی براساس شاخص‌های زیست‌پذیری روستایی در بخش زاغه می‌باشد و سعی دارد با تدوین و تکمیل پرسشنامه و استخراج شاخص‌های مربوط، سطح زیست‌پذیری مناطق روستایی را مورد بررسی قرار دهد. نوع تحقیق کاربردی و روش مورد استفاده توصیفی- تحلیلی است و برای تجزیه و تحلیل داده-ها و اطلاعات از مدل کوپراس استفاده شده است. یافته تحقیق نشان داد که تفاوت‌های زیادی بین شاخص‌های 14 گانه در بین مناطق روستاهای بخش مورد مطالعه وجود دارد، به طوری که روستایی قلعه جهانبخش و طالقان با مجموعه N (00/100 و64/86‌) به بدلیل پذیرش جمعیت زیاد، داشتن امکانات و خدمات زیربنایی مانند(‌بهداشت و درمان، مخابرات و دسترسی‌های مناسب‌) دارای بهترین وضعیت زیست‌پذیری و روستای غیبی و میر‌احمدی با مجموعه N (63/56 و72/65‌) به دلیل نبود زیرساخت‌های خدماتی، فاصله از مراکز دهستان و جمعیت کمتر نسبت به دیگر روستاهای مورد مطالعه در بدترین وضعیت زیست‌پذیری قرار گرفته است.