اندازه گیری ترس از حرکت یا آسیب مجدد، قبل و بعد از انجام آزمون‌های عملکردی در بیماران با نقص رباط صلیبی قدامی

مقدمه و اهداف یکی از شایع‌ترین آسیب‌های ورزشی، پارگی رباط صلیبی قدامی است. علی­رغم صرف هزینه‌های بسیار برای جراحی بازسازی این رباط همچنان نرخ بازگشت به سطح پیش‌ از آسیب در میان این بیماران پایین است. یکی از موانع بازگشت به سطح پیش‌ از آسیب، ترس از حرکت‌ یا آسیب مجدد (کینزیوفوبیا) در این بیماران است. هدف مطالعه­ی حاضر، اندازه‌گیری کینزیوفوبیا قبل و بعد از انجام آزمون‌های عملکردی در بیماران با نقص رباط صلیبی قدامی و مقایسه آن با افراد سالم است. مواد و روش‌ها مطالعة­ی پیش رو تحلیلی- مقطعی بر روی 16 بیمار مبتلا به پارگی کامل رباط صلیبی قدامی که مدت زمان سپری شده از آسیب آنها بین 3ماه تا 2سال بود و تحت مداوای فیزیوتراپی قرار گرفته ‌بودند و 16 فرد سالم انجام شد. شاخص‌های قرینگی نمرة آزمون‌های عملکردی پرش متقاطع، زمان پرش شش‌متر و نمره‌های کینزیوفوبیا جمع‌آوری شدند. بیماران (16n=) به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند، یک گروه (8n=) پیش‌ از انجام آزمون‌های عملکردی، «گروه یک»، و یک گروه (8n=) پس از انجام آزمون‌های عملکردی، «گروه دو». شرکت کنندگان تحقیق حاضر، پرسش­نامه مقیاس ترس از حرکت تمپا (TSK-17) را دریافت و تکمیل کردند. از پرسش­نامه TSK-17 برای سنجش کینزیوفوبیا استفاده ‌شد. آزمون تحلیل واریانس جهت مقایسه TSK-17 و سایر اندازه‌های بالینی بین گروه‌ها انجام شد. یافته‌ها مقایسه­ی سطح کینزیوفوبیا بین «گروه یک» و «گروه دو» تفاوت معناداری را نشان داد (004/0p=). در عین حال سطح کینزیوفوبیای گروه سالم با «گروه دو» تفاوت آماری معناداری نداشت. نمره آزمون­های عملکردی بین سه گروه‌ تفاوت معنا‌داری نداشت. همچنین سطح فعالیت و زمان سپری شده از آسیب بین دو گروه بیماران تفاوت معناداری نداشت. نتیجه‌گیری باتوجه به یافته‌ها، می‌توان گفت انجام آزمون‌های عملکردی توسط بیماران با نقص رباط صلیبی قدامی می‌تواند در کاهش میزان کینزیوفوبیا به­عنوان یک مانع مهم برای بازگشت به سطح پیش از آسیب مؤثر باشد. به نظر می رسد این کاهش نتیجه آگاهی بیشتر بیمار از وضعیت عملکردی و توانایی‌های خویش باشد.