الگوهای همدیدی در دوران همراه و بدون بارش همزمان با چیرگی فاز 1 دیده :MJO مطالعه موردی جنوب باختری ایران

پدیده مادن–جولیان ( MJO) در شمار پدیده‌های مهم جوی-اقیانوسی در گستره‌های استوایی اقیانوس هند و آرام است. فاز 1 MGO در پیکر یک سامانه بارش همرفتی در پهنه باختری اقیانوس هند استوایی پدیدار می‌گردد. پس از این، سامانه بارش‌زا در پیکر فازهای 2 تا 8 بخش‌های مرکزی اقیانوس آرام به پیشروی خاورسوی خود ادامه می‌دهد. پژوهش‌های پیشین نشان‌دهنده آن است که در هنگام رخداد فاز 1 MGO بخش بزرگی از کشور به‌ویژه گستره جنوب باختری آن با افزایش بارش روبرو می‌شود. با این همه، رخداد این فاز همیشه با بارش زایی روبرو نیست که این امر موجب خطا در پیش‌بینی بارش می‌شود. در این پژوهش در راستای کاهش خطای پیش‌بینی، سامانه‌های با ظرفیت بارش‌زایی به دو بخش سامانه‌های همراه با بارش و سامانه‌های بدون بارش تقسیم و ویژگی‌های آنها با یکدیگر مقایسه شد. این مقایسه در روی خشکی‌ها و نیز پهنه دو اقیانوس هند و آرام برای ماه‌های سرد دوران 1975-2012به انجام رسید. از آنجا که بیشتر بارش‌ها هنگامی رخ می‌دهد که اندازه شاخص MJO بزرگتر از 1 باشد، همه ارزیابی‌ها برای چنین دورانی به انجام رسید. روشن شد که نزدیک به 8 تا 15 درصد از بارش جنوب باختری ایران در فاز MJO 1 رخ می‌دهد. ارزیابی‌ها نشان داد که برای کاهش خطای پیش‌بینی، باید افزون بر اندازه شاخص، جایگاه جغرافیایی فعالیت‌های همرفتی در دو اقیانوس هند و آرام نیز پایش گردد. چنانچه سامانه بارش‌زا در پهنه استوایی اقیانوس هند در محدوده کناره آفریقا تا طول جغرافیایی 60 درجه شرقی و بر روی اقیانوس آرام در حوزه 160تا 140درجه باختری و 10تا 20 درجه جنوبی متمرکز باشد، و همچنین میانگین میزان انحراف از میانگین بارش بیشتر از 1میلیمتر بر روز باشد، احتمال بارش‌زایی در جنوب باختری ایران افزایش چشمگیری پیدا می‌کند. در این دوران در آب‌های شمال باختری استرالیا و جنوب اندونزی هوا صاف می‌شود. در دوران بارش‌زایی بی‌هنجاری سرعت بادهای شرقی بر روی نواحی باختری اقیانوس هند و نیز بادهای جنوبی بر روی شبه جزیره عربستان تا چهار برابر بیشتر از دوران بدون بارش است.