اشاره

نگرش به نقشه به عنوان یک روش ارتباطی و زبان کارتوگرافی طی چهار دهه اخیر در حال تحول بوده است. کارتوگراف ضمن این که تلاش خود را صرف تکنیک­ های مختلف تهیه نقشه می ­کند و در پی سازگاری و هماهنگی با پیشرفت­ ها تکنولوژی است، باید عملکرد و منظور نقشه ­ها را مورد بررسی قرار دهد. به این طریق، کارتوگرافی به دانش پیام رسانی اطلاعات جغرافیایی تبدیل می ­گردد. پژوهش و تحقیقات پیام رسانی و ارتباط کارتوگرافی طی دو مرحله تاریخی قابل توجه می­ باشد. کارتوگرافی در اوایل دهه ششم قرن بیستم میلادی، روش پژوهشی دانش فیزیک روان شناسی را در دهه هفتم پژوهش کارتوگرافی در مسیر روان شناسی ادراکی (شناختی) توسعه و تحول یافت و طرح این که چگونه نقشه­ ها در ذهن و فکر مورد فرآیند و یادآوری قرار می­ گیرند، شکل گرفت. این تأکید بر مسائل شناختی در کارتوگرافی به اندازه روش ­های فیزیک روان شناسی گسترش نیافت و در واقع قوه شناخت و ادراکی به صورت یکسان برای کارتوگرافی میسر نگردید.