استفاده از عناصر کمیاب و نادر خاکی در تعیین منشاء ماگمای سازنده توده‌های نفوذی گرانودیوریتی- گرانیتی و دیوریتی مجموعه پلوتونیک قروه

مجموعه پلوتونیک قروه در جنوب قروه، 80 کیلومتری شمال­غرب همدان، در مختصات جغرافیایی¢42 º47 تا º48 طول شرقی و ¢50 º34 تا ¢10 º35 عرض شمالی قرار دارد. این مجموعه در پهنه سنندج- سیرجان جایگزین شده است. نفوذی­های مافیک و فلسیک در این مجموعه شناسایی شده است و این مقاله بر بررسی­های ژئوشیمیایی سه واحد اصلی گرانودیوریت، گرانیت و دیوریت گابروئی متمرکز است. این واحدها بر اساس مشاهدات صحرایی، ویژگی­های کانی­شناسی و ژئوشیمیایی تفکیک شده‌اند. دیوریت­ها به‌سبب محتوی سیلیس‌شان (48 تا 54 درصد) و نیز فراوانی کم عناصر ناسازگارشان Ba)، Nb و (La نسبت به گوشته­ غنی‌شده، مشخص می­شوند، لیکن مقادیر این عناصر با فراوانی آنها در پوسته میانی شبیه است. افزون بر این، آنها از نسبت 98/0 – 54/1 Al2O3/(MgO + FeOt) = و نسبت مولی 59/0 – 71/0 CaO/(MgO + FeOt) = برخوردار هستند. بنابراین، احتمالاً منشأ ماگمای دیوریتی ذوب پوسته مافیک بوده است. شاخص­های ژئوشیمیایی و حجم زیاد سنگ‌های گرانیتوئیدی (گرانودیوریت و گرانیت) با این موضوع که آنها از طریق تفریق بلورین ماگمای والد بازالتی مشتق از گوشته توأم با آلایش به­وجود آمده باشند، سازگار نیست. سنگ‌های گرانودیوریتی و گرانیتی دارای مقادیر متوسطی از نسبت مولیAl2O3/(MgO + FeOt)  و CaO/(MgO + FeOt) هستند. این مشخصه بر ذوب­بخشی بدون آب متاگری‌واک­ها، به‌عنوان منبع پروتولیت، برای این گروه از سنگ‌ها (گرانودیوریتی –گرانیتی) دلالت دارد. بررسی داده ­های ژئوشیمیایی عناصر REE، Yو Sr در واحدهای اخیر نشان می­دهند که پلاژیوکلاز و آمفیبول، بدون حضور گارنت، فازهای اصلی تفریق‌یافته در طی جدایش مذاب هستند