ارزیابی کالبدی محله های نوبنیاد شهری با استفاده از اصول شهرسازی نو (مورد: محله یاغچیان تبریز)

نوشهرگرایی در پاسخ به محلات ناپایدار مدرن بوجود آمد؛ عدم اختلاط اصولی کاربری ها، تراکم در ‏بافت محله، شعاع نامناسب دسترسی به کاربری ها، وابستگی به اتومبیل شخصی و عدم وجود فضاهای ‏پیاده، از جمله مشکلات شهرسازی نوین هستند. به دنبال مشکلات ناشی از افت شهری در مراکز ‏شهرها و گسترش افقی شهرها و عواقب ناشی از آن، توجه به رهیافتهای نوین با رویکرد توسعه پایدار ‏مورد توجه برنامه ریزان شهری قرار گرفت و بدین ترتیب رهیافت نوشهرگرایی در انتقاد به شهرسازی ‏مدرن و با تاکید بر جایگاه ویژه انسان در فضای شهری عصر حاضر، شکل گرفت. در این راستا پژوهش ‏حاضر، درصدد است با هدف ارزیابی کالبدی محله یاغچیان تبریز، مولفه هایی مانند اختلاط کاربری، ‏توزیع تراکم ها و دسترسی پیاده را جهت ارتقاء سطح زندگی با استفاده از رویکرد شهرسازی نو، مورد ‏ارزیابی قرار دهد. در این پژوهش، روش تحقیق توصیفی ـ تحلیلی و از نوع کاربردی می باشد. جامعه ‏آماری، محله یاغچیان و روش جمع آوری اطلاعات نیز کتابخانه ای و میدانی می باشد. تجزیه و ‏تحلیل به دو صورت کمی و کیفی و با استفاده از نرم افزار ‏GIS‏ صورت می گیرد.یافته های پژوهش ‏نشان می دهد که محله یاغچیان، از نظر شاخص سازگاری، شعاع عملکردی خدمات عمومی و ‏دسترسی پیاده، از وضعیت مطلوبی برخوردار است. همچنین یافته های پژوهش حاکی از آن است که ‏تراکم زیاد این محله، منجر به تعدد قطعات و چینه بندی منظم و متنوع ساختمان ها شده که این امر ‏تنوع الگوی مسکن در این محله را موجب گردیده است.‏