ارزیابی پایداری اکولوژیک زمین های کشاورزی با استفاده از عناصر ساختاری سرزمین

زمین‏های کشاورزی با شبکه ای از پرچین های و قطعات جنگلی مجزا (شبکه سبز سرزمین) بخش مهمی از سرزمین اروپا را می‌پوشاند. پرچین های درختی از دیرباز از جنبه های گوناگون مثل تامین چوب و هیزم، تامین علوفه و میوه مورد استفاده کشاورزان بوده است. اما در دهه های اخیر این شبکه سبز با وجود فواید بی‌شمار اقتصادی و محیط زیستی، در اثر مکانیزاسیون کشاورزی، تغییر به مراتع و افزایش سطح زیر کشت در معرض نابودی قرار گرفته است. از سوی دیگر به سبب اتخاذ رویکردها و روش های جدید در زمینه تامین سوخت، اصلاح اراضی کشاورزی و تولید میوه اهمیت درختان پرچینی برای کشاورزان جهت نگهداری و حمایت از آنها به-شدت کاهش یافته است و از دلایل اصلی نابودی آنها شمرده می شود. مطالعه حاضر به منظور بررسی روند تغییرات پرچین ها و قطعات جنگلی و رابطه آن با فعالیت های کشاورزی، نوع سیستم بهره برداری و کاربری زمین مجاور و بررسی جامعه شناختی این تغییرات از دید کشاورزان، در غرب فرانسه صورت پذیرفت. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از تفسیر عکس های هوایی در دو مقیاس زمانی کوتاه و بلند مدت در سیستم اطلاعات جغرافیایی انجام گرفت. مطالعه در مقیاس زمانی بلند مدت (50 ساله) برای بررسی روند کلی تغییرات سرزمین نشان دهنده کاهش 64 درصدی در شبکه سبز و نابودی 45 درصدی در مورد قطعات جنگلی بود و این درحالی است که شاخص نسبت تعداد به مساحت قطعات جنگلی با 71 درصد رشد همراه بوده است. نتیجه این تغییرات کاهش ارزش اکولوژیک سرزمین همراه با کاهش شاخص تنوع و میزان ارتباطات درون سرزمینی (70 درصد) است. مطالعه در دوره 11 ساله نشان دهنده ارتباطات درون سرزمینی بین ساختارهای مختلف و نحوه مدیریت سرزمین همراه با کاهش میزان مدیریت درختان است. از طرف دیگر ارتباط مستقیم میان نوع کاربری زمین و سیستم بهره برداری با نحوه مدیریت ساختار مشخص شده است. این مساله ضمن بیان و تایید کاهش میزان نقش کشاورزان در مدیریت سرزمین بر اهمیت آن تاکید می کند. مطالعات بخش اجتماعی بیان کننده کاهش اهمیت درختان از دید کشاورزان از جنبه های اقتصادی و تامین سوخت است. لذا در پیش گرفتن سیاست های تشویقی در بطن سیاست های کشاورزی ملی (فرانسه) و اروپایی (CAP) که مبتنی بر حمایت از کشاورزان برای حفظ پرچین ها همراه با معرفی کارکردهای بهینه برای تولید چوب صنعتی و سوخت باشد، برای حفظ این ساختار و در نهایت افزایش پایداری سرزمین ضروری است.