ارزیابی عصب زیست شناسی کودک آزاری

زمینه و هدف: کودکان از آسیب ­پذیرترین گروه ­های جامعه هستند و کودک­آزاری عواقب و آثار منفی فراوانی را در حیطه ­های گوناگون اجتماعی، تحصیلی، خانوادگی، و شغلی به دنبال دارد و سلامت روان­شناختی و عصبی­زیستی کودک را تحت تأثیر منفی قرار می­دهد. در پژوهش حاضر سعی شده است آسیب ­های ناشی از کودک ­آزاری بر سیستم عصبی­زیستی فرد به­ صورت ویژه مورد بررسی قرار گیرد. روش: بررسی داده ­ها در پژوهش حاضر به صورت مروری ساده انجام شده است، بدین‌صورت که با جستجو در متون چاپ­ شده در پایگاه­ های اطلاعاتی داخلی و خارجی، نسبت به جمع ­آوری، طبقه ­بندی و گزارش یافته های مرتبط بین سال­های 2015-1990 میلادی، در زمینۀ تأثیرات عصبی- زیستی کودک­ آزاری اقدام شده است. یافته ­ها: به­طورکلی می­ توان تأثیرات کودک­ آزاری را در دو حوزه­ آسیب ­های ساختاری و کنشی در قشر پیشانی مغز، هیپوکامپ، آمیگدال، جسم پینه­ای، هیپوفیز، و مخچه مورد توجه قرار داد. مکانیزم عصبی­زیستی پاسخ به تنیدگی روانی ناشی از کودک ­آزاری در دستگاه عصبی خودکار، دستگاه سروتونین، و محور لیمبیک- هیپوتالاموس- هیپوفیز- آدرنال نشان داده شده است. همچنین تأثیرات منفی تجارب ناخوشایند کودک ­آزاری بر دستگاه ایمنی به تأیید رسیده است. نتیجه­ گیری: در مجموع، مطالعات نشان ­دهنده تأثیرات فراگیر و بلندمدت تنیدگی­ های روانی و بدرفتاری دوران کودکی بر سیستم عصب­ زیستی، و به دنبال آن فرایندهای شناختی- رفتاری و تحولی کودک است.