ارزیابی روند مصرف انرژی از منظر توسعه پایدار در ایران

محیط‌زیست، محور اصلی در توسعه پایدار می باشد، لذا انرژی به‌عنوان عامل اساسی در توسعه و پیشرفت جوامع مطرح است. تحقیق حاضر توسعه پایدار را از منظر انرژی در ایران با استفاده از یک مدل اقتصادسنجی ARDL و بر اساس سه بُعد اقتصادی، زیست‌محیطی و همچنین اجتماعی مورد بررسی قرار می‌دهد. بررسی ها نشان می‌دهند که رابطه بین GDP سرانه با سه شاخص مصرف انرژی سرانه، انتشار CO2 سرانه و دسترسی به برق به ترتیب منفی، مثبت و مثبت می‌باشد. این نتایج بیانگر آن است که در ایران طی سال‌هایی که GDP سرانه کاهش‌یافته، مصرف انرژی همچنان در حال افزایش بوده و همچنین در سال‌های افزایش GDP سرانه و رونق اقتصادی، تمایلی برای استفاده بهینه از انرژی وجود نداشته و لذا انتشار CO2 سرانه بیشتر شده است. همچنین با افزایش GDP سرانه، دسترسی به برق بیشتر شده است. لذا می‌توان بیان کرد که توسعه پایدار از منظر انرژی در ابعاد اقتصادی و زیست‌محیطی وضعیت چندان مطلوبی ندارد اما در بُعد اجتماعی، شرایط آن مناسب است. بر این اساس پیشنهاد می‌شود که دولت به افزایش کارایی انرژی، افزایش سهم انرژی‌های تجدید پذیر در سبد سوخت کشور و ترویج ابزارها و مشوق‌های اقتصادی، مالی و معافیت‌های مالیاتی برای تکنولوژی‌های کم‌کربن و کارآمد بپردازد تا هم سبب کاهش مصرف سوخت‌های فسیلی شود و هم گامی در جهت کنترل خسارت‌های زیست‌محیطی ناشی از مصرف این سوخت‌ها بردارد.