ارزیابی خیابان های شهری بر اساس رهیافت انسان گرا نمونه موردی خیابان سمیه شهر شیراز

خیابان مشخصة مهم حیطه عمومی است و جاذب کیفیت درخور خود می باشد. بر این اساس، به کیفیت زندگی شهروندانی کمک می کند که در آن ساکن بوده یا تنها از آن عبور می کنند. از نقطه نظر برنامه ریزان و طراحان شهری، خیابان به عنوان یک فضای شهری، باید جوابگوی فعالیت های مختلف شهروندان در فضاهای عمومی باشد. این فعالیت ها می تواند اجباری بوده و کمترین تأثیر را از فضای کالبدی بپذیرد؛ یا فعالیتی باشد که فرد به میل خود انتخاب می کند و یا فعالیتی باشد که متأثر از حضور دیگران در فضای عمومی است. مقاله حاضر به بررسی موضوع خیابان با معیارهای انسان گرایی میپردازد. در این راستا نخست انگاره های نظری و مطالعات پیشین بررسی می شوند. با استفاده از مطالعات موجود، مجموعه ای از شاخص ها و معیارهای مؤثر در جهت ارزیابی خیابان با توجه به سه مؤلفه عملکردی، تجربی-زیباشناختی و زیست محیطی پیشنهاد می گردد و وزن دهی این معیارها با استفاده از فرآیند تحلیل شبکه ایANP))صورت می گیرد. بر اساس این مدل، دو بعد مساعدت عابر پیاده و روانی و آرام سازی ترافیک دارای بیشترین درجه اهمیت بوده است و در نهایت، مدل پیشنهادی جهت ارزیابی خیابان سمیه شهر شیراز به کار گرفته می شود.