ارزیابی تغییر برخی شاخص‌های فیزیولوژیک و بیوشیمیایی حاصل از تعامل علف‌کش تریفلورالین و همزیستی میکوریزی با قارچ Glomus versiforme در گیاه آفتابگردان (رقم لاکومکا)

تأثیر غلظت‌های مختلف علف‌کش تریفلورالین بر روی خصوصیات فیزیولوژیک و میزان رشد ریشه و اندام هوایی، محتوای پروتئین کل، پرولین و اسیدهای‌آمینه آزاد در گیاهان آفتابگردان تلقیح شده با قارچ میکوریز (Glomus versiforme) و گیاهان غیرمیکوریزی در شرایط گلخانه‌ای مطالعه شد. در این مطالعه، 6 غلظت متفاوت (صفر، 5، 10، 15، 20 و 25 ppm) از تریفلورالین استفاده شد. نتایج به دست آمده در گیاهان 5 هفته‌ای نشان می‌دهد که در گیاهان تیمار شده با علف‌کش، طول ریشه و ساقه، وزن تر و وزن خشک اندام هوایی و ریشه کاهش یافته است، که این کاهش در غلظت‌های بالای علف‌کش (15، 20 و 25 ppm) معنی‌دار است. جلوگیری از رشد در گیاهان میکوریزی نیز مشاهده می‌شود، ولی نسبت به گیاهان غیرمیکوریزی کمتر است. با افزایش غلظت علف‌کش محتوای پروتئین کل در ریشه و اندام هوایی کاهش یافته است. ریشه‌های گیاهان میکوریزی از محتوای پروتئین کمتری در مقایسه با گیاهان غیرمیکوریزی برخوردارند. با افزایش غلظت علف‌کش، محتوای پرولین و اسید‌های‌آمینه آزاد در ریشه و اندام هوایی افزایش یافته است. طبق این نتایج، پیشنهاد می‌شود که قارچ میکوریزای آربوسکولار می‌تواند در تحمل سمیّت تریفلورالین به گیاه زراعی آفتابگردان کمک کند.