ارزیابی تغییرات ترشدگی و جذب نانوذرات سیلیس اصلاح‌شده با پلیمر برای ازدیاد برداشت نفت

فرضیه: تغییر ترشدن سنگ از آب‌گریز به آب‌دوست، تغییر ترشدگی نامیده می‌شود. این موضوع، عامل مهمی در ازدیاد برداشت نفت است. به‌دلیل خواص منحصربه‌فرد، نانوذرات توجه زیادی را در زمینه ازدیاد برداشت نفت جلب کرده‌اند. با وجود نتایج امیدوارکننده، چالش‌های اصلی استفاده از نانوذرات به پایداری کلوئیدی و جذب ضعیف نانوسیال‌ها در شرایط سخت مخزن مربوط است. در سال‌های اخیر نانوذرات پیوند‌شده به پلیمر به‌عنوان موادی امیدبخش برای ازدیاد برداشت نفت درنظر گرفته شده‌اند.روش‌ها: در این مطالعه، ترشدگی و جذب نانوذرات پیوندشده به پلیمر شامل نانوذرات سیلیس اصلاح‌شده با پلی‌اتیلن گلیکول متیل اتر (میانگین وزن مولکولی 2000) و نانوذرات سیلیس اصلاح‌شده با دو پلیمر پلی‌اتیلن گلیکول متیل اتر (میانگین وزن مولکولی 2000 و 5000) و زنجیرهای پروپیل بررسی شده است. طیف‌نمایی زیر‌قرمز تبدیل فوریه (FTIR)  و آزمون گرماوزن‌سنجی (TGA) برای بررسی پیوند شیمیایی و مقدار پلیمر روی سطح سیلیس به‌کار گرفته شد. میکروسکوپی الکترونی پویشی (SEM) و طیف‌نمایی پراش انرژی پرتو X و(EDS)، اندازه‌گیری زاویه تماس با آب و طیف‌نمایی مرئی-فرابنفش (UV-Vis) نیز برای مطالعه شکل‌شناسی، ترکیب درصد مواد، ترشدگی و جذب زیرلایه‌ها استفاده شدند.یافته‌ها: بهترین عملکرد برای نانوذرات سیلیس اصلاح‌شده با پلی‌اتیلن گلیکول متیل اتر (میانگین وزن مولکولی 5000) و زنجیر‌های پروپیل در غلظت  1000ppm و محدوده شوری  40000-20000ppm به‌دست آمد. این مطالعه نشان داد، نانوذرات سیلیس پیوندشده به پلیمرهای مختلف را می‌توان به‌عنوان رهکاری مؤثر و نو برای ازدیاد برداشت نفت درنظر گرفت.