ارتباط بین ناهنجاری زانوی پرانتزی با کنترل پاسچر پویا و ایستا در پسران نوجوان

کنترل پاسچر در فعالیت­های روزمره و عملکردهای مطلوب ورزشی لازم و ضروری است. هدف پژوهش حاضر، مقایسه کنترل پاسچر پویا و ایستای پسران دارای ناهنجاری زانوی پرانتزی با گروه کنترل است. در این پژوهش نیمه تجربی 20 نفر دانش آموز پسر12-10 سال به صورت در دسترس انتخاب و در دو گروه زانوی پرانتزی ( 10نفر با میانگین سن 03/1±2/11 سال، قد 29/10±15/156 سانتی­متر، وزن24/7±4/39 کیلوگرم و مقدار ناهنجاری 39/0±37/3 سانتی­متر) و گروه کنترل (10نفر با میانگین سن 48/0±7/11 سال، قد 41/7±95/147سانتی­متر، وزن 59/3±75/35 کیلوگرم ومقدار ناهنجاری0/0 ± 0/0سانتی­متر) سازمان­دهی شدند. آزمودنی­ها هیچ­گونهآسیب­دیدگی در اندام تحتانی، آسیب سر و بیماری­های مؤثر بر تعادل را نداشتند. کنترل پاسچر پویا و ایستا به ترتیب با آزمون تعادلی ستاره (SEBT) و تعداد خطای بالانس (BESS) اندازه­گیری شد. نتایج با استفاده از روش آماری تست t همبسته و غیر همبسته در محیط نرم‌افزار SPSS نسخه 18 تحلیل شدند. سطح معناداری برابر 05/0 در نظر گرفته شد. تحقیق حاضر نشان داد که تفاوت معناداری در کنترل پاسچر پویا و ایستا پسران 10-12 سال بین گروه زانوی پرانتزی نسبت به گروه کنترل وجود ندارد (05/0 >P). این یافته­ها نشان می­دهد که وجود ناهنجاری زانوی پرانتزی بر کنترل پاسچر پسران 10-12سال مؤثر نبوده است. علت آن را می­توان عدم توانایی رشد جسمانی و عضلانی مناسب آزمودنی­ها دانست، که باعث شده است گروه کنترل نتواند خود را از جهت کنترل پاسچر نسبت به گروه­ زانوی پرانتزی، متفاوت نشان بدهد.