ارتباط بین ثبات ناحیه مرکزی و قدرت برخی عضلات اندام تحتانی با تکنیک پرش-فرود با استفاده از سیستم امتیازدهی خطای فرود

مقدمه و هدف:  آسیب رباط متقاطع قدامی یکی از رایج­ترین آسیب­های ورزشی بوده که به دلایل مختلف روی می دهد و تحقیقات تاکنون به بررسی علت های احتمالی پرداخته اند. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط بین ثبات ناحیه مرکزی بدن و قدرت ایزومتریک ابداکشن و چرخش خارجی ران با بیومکانیک پرش-فرود افراد فعال از طریق سیستم امتیازدهی خطای فرود بود. روش شناسی: ثبات ناحیه مرکزی بدن و قدرت اندام تحتانی 30 آزمودنی فعال (سن 12/2±27/21 سال، قد 59/6±77/177 سانتی­متر، وزن 94/6±42/69 کیلوگرم) به ترتیب از طریق آزمون­های میدانی و معتبر مک گیل و دینامومتری دستی ارزیابی گردید. سپس افراد آزمون سیستم امتیازدهی خطای فرود را به منظور ارزیابی بیومکانیک پرش-فرود اجرا کردند. برای بررسی ارتباط مقادیر ثبات ناحیه مرکزی و قدرت ایزومتریک ابداکشن و چرخش خارجی ران با امتیاز LESS از آزمون همبستگی پیرسون و ارتباط پیش­بین این متغیرها با امتیاز LESS از آزمون رگرسیون چند متغیره استفاده گردید (05/0≥P). یافته­ ها: همبستگی و ارتباط پیش­بین معناداری بین آزمون­های فلکسور تنه (4/0=P)، اکستنسور تنه (46/0=P)، پلانک (49/0=P)، پلانک از سمت راست (41/0=P)، پلانک از سمت چپ (4/0=P)، قدرت ایزومتریک ابداکشن ران (44/0=P) و چرخش خارجی ران (07/0=P)، و نمرات کلی آزمون سیستم امتیازدهی خطای فرود مشاهده نشد. نتیجه­ گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بین استقامت و ثبات ناحیه مرکزی بدن و قدرت ایزومتریک عضلانی با بیومکانیک پویای پرش-فرود ارتباط معناداری ندارد که این یافته احتمالاً به دلیل تفاوت میان ماهیت آزمون­های استقامت و ایزومتریک با حرکات عملکردی پویا می­باشد. به طور کلی، اجرای پژوهش­های مربوط به غربالگری ورزشکاران در معرض خطر به منظور پیشگیری از وقوع آسیب­های جدی که دوران ورزشی و نیز زندگی فردی ورزشکاران را تهدید می­کنند امری لازم و ضروری می­باشد. بدون تردید، بهره­گیری از روش­های کاربردی در ارزیابی الگوهای خطرزا که بتوانند جایگزینی برای سیستم­های آزمایشگاهی گران­قیمت بوده و در گروه­های بزرگ به آسانی قابل اجرا باشند، در این جهت برای متخصصین پزشکی-ورزشی بسیار کمک­کننده خواهد بود.