ارایه‌ی الگویی فضایی جهت تعیین مسیرهای ویژه‌ی گردشگری شهری (نمونه: شهر شیراز)

در اغلب موارد فضای گردشگری شهری بسیار محدودتر و کوچک‌تر از کل نظام پهنه‌ی شهر است. برنامه­ریزی گردشگری شهری نیازمند شناخت صحیح از فضاهای گردشگرپذیر در شهر است. این فضاها از سه الگوی خطی، نقطه­ای و سطحی تشکیل شده است که با فرآیند حرکتی گردشگران معنی­دار   می­شوند. تعیین مسیرهای ویژه‌ی گردشگری رهیافتی جهت تعیین الگوی تراکم حرکتی گردشگران در وضع موجود و بهینه است. هدف از تعیین مسیرهای ویژه‌ی گردشگری، مدیریت اجتماعی- مکانی فضاهای ویژه‌ی گردشگری است. در پژوهش حاضر با استفاده از تلفیق الگوهای خطی، نقطه­ای و فرآیند حرکتی گردشگران، روشی جهت تعیین مسیرهای ویژه‌ی گردشگری پیشنهاد شده ­است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی است. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که الگوی فضایی مناسب برای تعیین مسیرهای ویژه‌ی گردشگری باید در وحله‌ی اول دارای نگرشی سیستماتیک نسبت به همه‌ی عناصر دخیل در موضوع باشد، میزان جذابیت مقاصد گردشگری را لحاظ نماید، اولویت‌بندی گردشگران در انتخاب سفرهای درون­شهری را رعایت نماید، همزمان اصول و معیارهای شهرسازی در انتخاب مسیرهای بهینه وارد سازد و در نهایت، حداکثر تراکم حرکتی گردشگران در حالت موجود و بهینه را شامل شود.