اثر ویتامین ث بر بقای زیستی و پتانسیل تمایز سلول‌های بنیادی مزانشیمی استخراج‌شده از ژله وارتون بندناف انسان

چکیده زمینه و هدف: سلول‌های بنیادی مزانشیمی استخراج‌شده از ژله وارتون بندناف انسان، یکی از منابع ارزشمند برای سلول درمانی و مهندسی بافت است و برای این اهداف لازم است در محیط کشت تکثیر شوند. محیط کشت، استرس اکسیداتیو را به سلول‌ها تحمیل می‌کند. ویتامین ث یک آنتی‌اکسیدان قوی است. هدف این مطالعه بررسی اثر ویتامین ث روی تکثیر و تمایز این سلول‌ها بود. روش بررسی: بعد از جداسازی و کشت سلول‌ها از ژله وارتون بندناف، سلول‌های پاساژ سوم کشت سلولی، تحت تیمار با غلظت‌های مختلف ویتامین ث در پنج گروه شامل: 1- فاقد ویتامین ث؛ 2- محیط غنی‌شده با 5 میکرومول ویتامین ث؛ 3- محیط غنی‌شده با 50 میکرومول ویتامین ث ؛ 4- محیط غنی‌شده با 250 و محیط غنی‌شده با 500 میکرومول ویتامین ث قرار گرفتند. طول مدت تیمار 9 روز بود. بقای زیستی سلول‌ها با استفاده از آزمون MTT و پتانسیل تمایز آن‌ها با کمک محیط القاگر تمایزی استئوژنیک، آدیپوژنیک و رنگ‌آمیزی هیستوشیمیایی بررسی شد. یافته‌ها: در این مطالعه، ویتامین ث با غلظت 250 میکرومول، بقای سلولی را افزایش داد؛ درحالی‌که سایر غلظت‌ها آن را کاهش داد (05/0p≤). همچنین غلظت 50 میکرومول، تمایز استئوژنیک را بهبود بخشید؛ درحالی‌که در رابطه با تمایز آدیپوژنیک با غلظت 50 میکرومول فقط توانست پراکندگی قطرات چربی را یکنواخت کند. نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد ویتامین ث با غلظت مناسب می‌تواند بقای سلول‌های بنیادی مزانشیمی ژله وارتون را افزایش دهد و به‌صورت وابسته به دوز روی تمایز استئوژنیک و آدیپوژنیک آنها اثر بگذارد.