اثر مدیریت آب شور طی دوره رشد بر عملکرد و اجزای عملکرد ذرت دانه ای و پروفیل شوری خاک

افزایش تقاضا برای منابع آب در جهان به خصوص در مناطق خشک و نیمه خشک، سبب شده است کشاورزان از آب های با کیفیت پایین مانند آب زهکشی و آب  زیرزمینی شور استفاده کنند. به منظور ارزیابی اثر مدیریت آب شور بر عملکرد ذرت دانه ای (رقم DC370) و توزیع شوری در نیمرخ خاک پنج روش مدیریتی در منطقه کرج و در شرایط لایسیمتری اجرا شد. بدین منظور، آزمایشی در قالب طرح بلوک های کاملا تصادفی با سه تکرار به صورت آبیاری جوی و پشته ای اجرا گردید. تیمارها عبارت بودند از: آبیاری با آب غیر شور (dS/m 7/0=M1)، آبیاری با آب شور (dS/m 5=M2)، استفاده از مخلوط آب غیر شور و شور (dS/m 85/2=M3)، آبیاری تناوبی با آب غیر شور و آب شور (M4) و آبیاری یک در میان جویچه ها به طور هم زمان با آب شور و غیر شور (یک جویچه با آب شور و جویچه کناری با آب غیر شور بطور ثابت تا انتهای فصل، M5). نتایج نشان داد، بیشترین مقدار عملکرد و صفات اندازه گیری شده، مربوط به روش آبیاری با آب غیر شور (12/6988 کیلوگرم در هکتار) و کمترین آن مربوط به روش آبیاری با آب شور (76/4090 کیلوگرم در هکتار) بود. در تیمار های M3، M4 و M5 عملکرد به ترتیب 59/20، 34/16 و 77/8 درصد نسبت به تیمار شاهد (M1) کاهش یافت. مقدار متوسط شوری در اعماق کمتر از 30 سانتی متری در تیمارهای M2، M3، M4 و M5 به ترتیب 66/3، 66/2، 36/2 و 15/2 دسی زیمنس بر متر بود. بنابراین بهترین روش مدیریتی در میان تیمارهای اعمال شده، روش آبیاری یک در میان جویچه ها با آب شور و غیر شور به طور همزمان می باشد.