اثر فعالیت مقاومتی بر شاخص‌های آسیب اکسایشی در کشتی‌گیران سالمند تمرین کرده رقابتی

هدفازمطالعه حاضربررسیتاثیر فعالیت مقاومتی بر پراکسیداسیون لیپید و آسیب DNA در کشتی­گیران سالمند رقابتی بود. 8 کشتی­گیر سالمند (سن 98/1 ± 75/59 سال، قد 08/7 ± 25/172 سانتی­متر، وزن                6/14 ± 76 کیلوگرم) و 7 سالمند غیر ورزشکار (سن 9/1 ± 42/61 سال، قد 09/4 ± 14/173 سانتی­متر، وزن       15/8 ± 71/79 کیلوگرم) بهصورتداوطلبانهدراینپژوهش شرکتکردند. آزمودنی­ها برنامه تمرین مقاومتی را که شامل پرس پا، پرس سینه، باز کردن زانو، کشیدن میله لت، خم کردن زانو، جلو بازو، ساق پا و پشت بازو بود را با 60 تا 70 درصد یک تکرار بیشینه (1RM) و 8 تا 12 تکرار انجام دادند. برای اندازه­گیری شاخص­های پراکسیداسیونلیپید (8-iso PGF2α) و آسیب DNA (8-OHdG)، نمونه­هایخونیدرقبل،بعدو 24 ساعت پس ازفعالیتجمع­آوریشدند و با استفاده از آزمون تجزیه و تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی مورد مقایسه قرار گرفتند. برای مقایسه بین گروه­های ورزشکار و غیر ورزشکار از آزمون t مستقل استفاده شد. پس از فعالیت مقاومتی افزایش معناداریدرپراکسیداسیونلیپید (0.05>P) و آسیب DNA (0.05>P) در هر دو گروه مشاهده شد. در 24 ساعت پس از تمرین مقدار شاخص­ها کاهش معناداری نسبت به پیش از تمرین داشت و به سطوح اولیه بازگشت. سالمندان غیر ورزشکار به­طور معناداری پراکسیداسیونلیپید (0.05>P) و آسیب DNA (0.05>P) بیشتری پس از فعالیت مقاومتی داشتند. یافته­هایحاصلازاینپژوهشنشاندادفعالیت منظم و طولانی مدت کشتی منجر به بروز آسیب اکسایشی کمتری می­شود و کشتی­گیران سالمند فعال پس از فعالیت مقاومتی آسیب اکسایشی کمتری را تجربه می­کنند.