اثر داروی آلبندازول و مبندازول بر میزان بقاء پروتواسکولکس های کیاثر داروی آلبندازول و مبندازول بر میزان بقای پروتواسکولکس‌های کیست هیداتیک در شرایط in vitroست هیداتیک در شرایط in vitro

زمینه و هدف: بیماری هیداتیدوزیس توسط مرحله لاروی سستود اکینوکوکوس گرانولوزوس در انسان و حیوانات اهلی ایجاد می‌شود. بسیاری از عوامل پرتواسکولوسیدال برای درمان آن استفاده شده است. هدف از این مطالعه، بررسی اثر آلبندازول و مبندازول بر زنده ماندن پروتواسکولکس‌ها در شرایط آزمایشگاهی بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، پس از جمع‌آوری کبد‌های آلوده به کیست هیداتیک، پروتواسکولکس‌ها در شرایط استریل، از کیست تخلیه و میزان زنده بودن آنها مورد بررسی قرار گرفت، سپس حجم معینی از پروتواسکولکس‌ها در محیط کشت (1640RPMI/PBS،  pHبرابر 2/7) ریخته شدند و محلول آلبندازول و مبندازول با غلظت نهایی 1 میکروگرم برمیلی‌لیتر به آنها اضافه گردید. پس از بازده زمانی خاص، به‌منظور تعیین تفاوت آماری معنی‌دار بین زنده‌ماندن پروتواسکولکس‌ها، از آزمون‌های واریانس یک‌طرفه (با روش بوت استرپ) و تعقیبی توکی (برای مقایسه دو محیط کشت 1640RPMI و PBS) استفاده شد. یافته‌ها: در این مطالعه، آلبندازول در از بین بردن پروتواسکولکس‌ها مؤثرتر بود. در گروهی‌که در آن آلبندازول مورد استفاده قرار گرفت، مقدار درصد زنده بودن پروتواسکولکس‌ها بعد از 35 روز به صفر رسید، درحالی‌که زنده بودن پروتواسکولکس‌ها در گروه مبندازول، بیش از 42 روز به‌طول انجامید (05/0≥p) . نتیجه‌گیری: نتایج حاصل از این پژوهش، اثر مطلوب آلبندازول بر پروتواسکولکس‌ها را نشان داد، لذا احتمال می‌رود بتوان از آلبندازول به‌عنوان یک داروی مناسب در از بین بردن پروتواسکولکس‌های کیست هیداتیک و برای پیشگیری از عود این بیماری استفاده کرد.