اثر تمرین توجه درونی و بیرونی با/بدون موسیقی انگیزشی بر اجرای تکلیف تعادلی پویا

هدف از پژوهش حاضر بررسی تمرین توجه درونی و بیرونی با و بدون موسیقی انگیزشی بر اجرای تکلیف تعادلی پویا بود. روش تحقیق از نوع نیمه‌تجربی و جامعۀ آماری متشکل از ورزشکاران پسر بود. نمونه شامل 60 نفر بود که داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند. افراد پس از اجرای پیش‌آزمون تصادفی در پنج گروه دوازده نفری قرار گرفتند: گروه توجه درونی با موسیقی، توجه بیرونی با موسیقی، توجه درونی بدون موسیقی، توجه بیرونی بدون موسیقی و گروه کنترل. تحقیق در سه مرحله اجرا شد؛ پیش‌آزمون، اجرای پروتکل تمرینی در مدت سه روز (در این مرحله برای گروه‌های با موسیقی به‌همراه دستورالعمل­های توجهی، موسیقی انگیزشی از طریق دستگاه صوتی پخش می‌شد) و مرحلۀ سوم پس‌آزمون. با توجه به طرح پژوهش، درصورتی‌که موسیقی اثر معناداری بر اجرا پس از اعمال متغیرها نشان می‌داد، داده‌ها در مرحلۀ چهارم تجزیه‌وتحلیل ­می‌شد. آزمون­ آماری آنوا پس از مرحلۀ سوم، بین گروه­ها اختلاف معناداری نشان نداد. به­عبارت دیگر، تمرین توجه با استفاده از راهبردهای درونی و بیرونی، با و بدون موسیقی بر قابلیت انجام تکلیف تعادلی پویا تأثیری ندارد. سطح معناداری 5/0= α در نظر گرفته شد.