اثر بخشی توانمندسازی مراقبین بر خودباوری خانواده مصدومین شیمیایی

زمینه و هدف: با توجه به تأثیر بیماری‌های مزمن بر خانواده، به منظور ارائه مراقبت مناسب و درک صحیح از بیماری، توانمندسازی مراقبین بیمار امری ضروری است. این پژوهش به منظور بررسی اثر بخشی تاثیرمداخله مبتنی بر توانمندسازی بر خودباوری مراقبین خانوادگی مصدومین شیمیایی انجام گردید. مواد و روش‌ها: این پژوهش یک مطالعه شبه تجربی تک گروهی قبل و بعد است. نمونه ها شامل 40 نفر از اعضای خانواده مصدومین شیمیایی ساکن شهر تهران وحومه اطراف که به صورت در دسترس انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل چهار پرسشنامه(اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه خودباوری آیزینگ و پرسشنامه محقق ساخته جهت تعیین میزان دانش و نگرش) بوده که روایی و پایایی پرسشنامه مورد سنجش قرار گرفته است. برنامه مداخله مبتنی بر توانمندسازی طی 5 جلسه برای افراد مورد مطالعه انجام شد. به منظور تعیین اثربخشی مداخله میزان دانش، نگرش و خودباوری مراقبین مصدومین شیمیایی قبل و یک ماه بعد از مداخله اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش(20) و با استفاده از آزمون آماری استباطی تی زوجی در سطح معنی داری (0.05) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: نتایج پژوهش نشان داد که میانگین نمرات دانش ، نگرش و خود باوری مراقبین نسبت به قبل از مداخله افزایش یافته بطوریکه آزمون آماری تفاوت معنی داری را نشان داد(0.0001>p). بحث: نظر به اثربخشی اجرای مداخله مبتنی بر توانمندسازی مراقبین خانوادگی، پیشنهاد می‌شود که به منظور کاهش عوارض ناشی از سلاح‌های شیمیایی و ارائه مراقبت مطلوب، توانمندسازی مراقبین این عزیزان مورد توجه قرار گیرد.