اثر آنتی‌بیوتیک، ساکارز و زغال فعال بر کنترل آلودگی باکتریایی، اندام‌زایی و قهوه‌ای شدن در کشت مریستم انتهایی نخل خرما (Phoenix dactylifera L.)

در  این تحقیق تأثیر آنتی‌بیوتیک‌های سفوتاکسیم و کلرآمفنیکل بر آلودگی باکتریایی و  قهوه‌ای شدن ریزنمونه‌های نخل خرما مورد بررسی قرار گرفت همچنین  اثر غلظت‌های مختلف ساکارز و زغال فعال بر اندام‎زایی و قهوه‌ای شدن ریزنمونه‌های این گیاه ارزیابی شد. در بخش اول این آزمایش مریستم انتهایی ساقه نخل خرما رقم استعمران، در محیط کشت MS‌حاوی سطوح مختلف آنتی بیوتیک­هایکلرآمفنیکل و سفوتاکسیم قرار گرفتند. در آزمایش دوم تأثیر سطوح مختلف ساکارز (g L-150، 40 و 30) و سطوح زغال فعال (g L-1 2 و 5/0) بر روی اندام زایی و قهوه ای شدن ریزنمونه های مریستم مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد در تیمارmg L-1 100 کلرآمفنیکل کمترین میزان آلودگی وجود دارد و با افزایش غلظت آنتی­بیوتیک­های سفوتاکسیم و کلرآمفنیکل در محیط کشت، قهوه‌ای شدن ریز نمونه‌ها افزایش می‌یابد و بیشترین میزان قهوه ای شدن در محیط کشت حاوی  mg L-1 100 سفوتاکسیم و mg L-1 100 کلرآمفنیکل رخ می­دهد. ، نتایج همچنین نشان داد غلظت‎های 30 و 40 گرم در لیتر ساکارز تفاوت معناداری از نظر القای اندامزایی کالوس­ها با یکدیگر  ندارند، ولی در غلظت 50 گرم در لیتر ساکارز  میزان اندام‌زایی به‌طور مشخصی کاهش یافت. در مجموع با توجه به  نتایج بدست آمده استفاده از آنتی بیوتیک سفوتاکسیم در کشت بافت خرما توصیه نمی­شود. غلظت  mg L-1 100 آنتی­بیوتیک کلرآمفنیکل علاوه بر کاهش میزان آلودگی باکتریایی، منجر به افزایش معنی دار قهوه ای شدن ریز نمونه ها نیز نمی­شود. همچنین غلظت­های بالای ساکارز منجر به کاهش اندام­زایی در کشت بافت خرما می­شود.