اثربخشی مدل خودتنظیمی هیجانی بر بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

زمینه و هدف: با توجه به شیوع مشکلات روان‌شناختی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس، برخی از گزارش‌‌ها اثربخشی مدل خودتنظیمی هیجانی را مقدم بر درمان‌های مرسوم قبلی دانسته‌اند. بر ‌این اساس این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی مدل خودتنظیمی هیجانی بر بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس انجام شد.‌ روش کار: این پژوهش به‌صورت نیمه تجربی بود که در آن از طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه پژوهش شامل بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس شهر تبریز در سال 1397 بودند. ابتدا از 220 بیمار، آزمون کیفیت زندگی به‌ عمل آمد و از بین آنها تعداد 40 نفر که طبق معیار نقطه برش در سطح نامطلوبی قرار داشتند، انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه 20 نفری آزمون و کنترل قرار گرفتند. مداخله مبتنی بر آموزش خودتنظیمی هیجانی طی 12 جلسه نود دقیقه‌ای، هر هفته یک جلسه اجرا شد. ده روز و سه ماه پس از اتمام جلسات، مجدداً آزمون کیفیت زندگی روی دو گروه اجرا گردید. داده‌‌ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس اندازه گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: تحلیل داده‌‌ها نشان داد که بین میانگین نمره‌های پس‌آزمون گروه های آزمون و کنترل تفاوت معنی‌داری وجود داشت (0/01<p)، به نحوی که آموزش خودتنظیمی هیجانی موجب بهبود مؤلفه‌های کیفیت زندگی در گروه آزمایش شده بود. همچنین بعد از پیگیری سه ماهه نیز مدل خودتنظیمی هیجانی، اثر ماندگاری بر کیفیت زندگی این بیماران داشت. نتیجه گیری: با توجه به تأثیر مثبت خودتنظیمی هیجانی، استفاده از ‌این روش آموزشی در برنامه‌ریزی اقدامات بهداشت روانی برای بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس توصیه می‌شود.