اثربخشی روان‌نمایشگری بر اختلال شخصیت خودشیفته، انزوای اجتماعی، فقدان همدلی و بی‌اشتهائی عصبی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان‌نمایشگری بر اختلال‌شخصیت خودشیفته و همبودهای آن، انزوای‌اجتماعی، فقدان‌همدلی و بی‌اشتهائی‌عصبی‌انجام شد. پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل و جامعه آماری کلیه دانشجویان دختر مقطع کارشناسی دانشگاه‌های قزوین بود. ابتدا 150 نفر به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای انتخاب و سپس به شیوه هدفمند، 18 نفر که نمره معیار اختلال‌شخصیت خودشیفته و اختلال‌های همبود آن را دریافت کرده بودند در دو گروه آزمایش و کنترل به تعداد مساوی با ملاکهای یکسان و به شکل تصادفی قرار گرفتند، در طی جلسات یک نفر از گروه آزمایش و دو نفر از گروه‌کنترل از پژوهش خارج شدند. برای گروه آزمایش 10 جلسه روان‌نمایشگری 60 دقیقه‌ای در 5 هفته متوالی انجام شد و گروه کنترل در فهرست انتظار قرار گرفت. ابزارهای پژوهش پرسش‌نامه‌های اختلال‌شخصیت خودشیفته امز، مقیاس انزوای‌اجتماعی راسل و کورتونا، پرسش‌نامه همدلی دیویس و آزمون بازخورد خوردن گارنر و گارفینگل، بودند. تحلیل داده‌ها با آزمون آماری کوواریانس انجام شد. نتایج نشان داد که روان‌نمایشگری بر کاهش علائم خودشیفتگی و مشکلات همراه آن انزوای اجتماعی، فقدان همدلی و بی‌اشتهایی عصبی تاثیر معناداری بر گروه آزمایش داشت. یافته‌ها بیانگر آن است که روان‌نمایشگری جهت درمان اختلال‌شخصیت خودشیفته و اختلال‌های همبود آن قابل توصیه است.