اثربخشی روانشناسی مثبت نگر بر امید و تاب آوری مادران دارای کودک کم توان ذهنی

مقدمه: مادران با کودک کم توان ذهنی با مشکلات و چالش‌های روان شناختی متعددی درگیر هستند. روش‌های جدید روان شناختی از جمله؛ روان شناسی مثبت گرا دارای مفاهیمی هستند که می‌توانند به امید و تاب آوری آنها در برابر مصائب زندگی کمک کنند. پژوهش حاضر تعیین اثربخشی روانشناسی مثبت نگر بر امید و تاب آوری مادران دارای کودک کم توان ذهنی بود. روش کار: روش این پژوهش از نوع نیمه تجربی و با پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش حاضر شامل کلیه مادران با کودک کم توان ذهنی در بیمارستان رفیده شهر تهران در سال 1395 بود که از این میان تعداد 30 نفر به روش نمونه گیری هدفمند و در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل تخصیص یافتند. دو گروه در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون به پرسش‌نامه تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) و مقیاس امیدواری اشنایدر و همکاران (1991) پاسخ دادند. گروه آزمایش به مدت 10 جلسه آموزش مبتنی بر روانشناسی مثبت نگر را دریافت کردند. داده‌های جمع آوری شده به وسیله آزمون کوواریانس و نرم افزار SPSS نسخه 20 تحلیل شدند. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش نشان داد که بین نمرات امید در مرحله پیش آزمون (99/4 ± 66/19) و پس آزمون (20/4 ± 25) (001/0 = P) تفاوت معناداری را نشان داد. همچنین، در نمرات تاب آوری در مرحله پیش آزمون (54/13 ± 66/51) و پس آزمون (67/12 ± 06/57) (005/0 = P) در گروه آزمایش پس از اجرای مداخله تفاوت معناداری مشاهده شد. این تفاوت در گروه کنترل مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر می‌رسد که، ارائه مداخله‌های آموزشی و درمانی مبتنی بر روان شناسی مثبت گرا می‌تواند به ارتقای امید و تاب آوری در برابر استرس در مادران با کودک ناتوان ذهنی اثربخش باشد. برگزاری دوره‌های آموزشی و درمانی به مادران با کودکان کم توان ذهنی در مراکز و مؤسسات توانبخشی توصیه می‌شود.