اثرات پیش درمان تمرین استقامتی بر استرس ناشی از دوکسورو بیسین در موش های صحرایی

هدف: هدف از پژوهش حاضر، تاثیر پیشگیرانه 3 و 6 هفته تمرین هوازی بر تغییرات مقادیر HSP72 و CAT بافت کبد موش های صحرایی نر در پی تزریق حاد دوکسوروبیسین با دوزهای 10 و یا 20 میلی گرم بر کیلوگرم بود. روش شناسی: جامعه ی آماری این پژوهش شامل 72 سر موش صحرایی نر 60 روزه که به طورتصادفی به دو گروه کنترل و تمرین تقسیم شدند. سپس گروه های تمرین به گروه های تمرینی3 و 6 هفته ای تقسیم شدند. .در پایان دوره ی تمرینی گروه های تمرینی نیز بطور تصادفی به زیر گروه های (دوز 10 میلی گرم بر کیلوگرم دوکسوروبیسین و دوز 20 میلی گرم بر کیلوگرم دوکسوروبیسین و سالین) تقسیم شدند. پس از گذشت 24 ساعت از آخرین جلسه ی تمرینی، دوکسوروبیسین با دوز های مشخص (10 و 20 میلی گرم بر کیلوگرم) و سالین 9/0 درصد به شکل زیر صفاقی تزریق شد. پس از بافت برداری از طریق روش الایزا سطوح HSP72 و CAT بافت کبد اندازه گیری شد. نتایج: افزایش معنادار مقادیر HSP72 در گروه C/DXR20نسبت به گروه C/SAL دیده شد. تزریق دوز 20 میلی گرم بر کیلوگرم پس از تمرین های 3 و 6 هفته ای باعث افزایش معنادار CAT نسبت به گروه های (3wEX/SAL) و (6wEX/SAL) گردید. نتیجه گیری: بهره گیری از شیوه های غیردارویی مانند تمرینات استقامتی میان مدت و کوتاه مدت قبل از تزریق داروی دوکسوروبیسین می‌تواند از طریق افزایش مکانیزم های حمایتی و کاهش استرس اکسایشی از سمیت کبدی ناشی از دارو بکاهد و به عنوان یک رویکرد پیشگیرانه قبل از درمان دوکسوروبیسین مورد استفاده قرار گیرد.