اثرات قلبی عروقی درصد اکسیژن استنشاقی حین بیهوشی در جراحی بای پاس عروق کرونر

زمینه و هدف: افزایش کسر دمی اکسیژن استنشاقی (FiO2)، اثرات همودینامیک منفی در افراد داوطلب و بیدار در چند مطالعه محدود داشته است. در عمل جراحی قلب به دلیل خطر تجویز نیتروس اکسید (N2O) به ویژه آمبولی هوا، از اکسیژن 100% استفاده می شود. این مطالعه با هدف بررسی اثرات قلبی عروقی اکسیژن خالص استنشاقی حین بیهوشی در مقایسه با اکسیژن 50% در جراحی بای پاس عروق کرونر انجام شده است. روش بررسی: در این مطالعه کار آزمایی بالینی دو سویه کور، تعداد 60 بیمار با سن 70-40 سال و کاندید عمل انتخابی بای پاس عروق کرونر با وضعیت فیزیکی کلاس دو و سه ASA) II، (IIIمراجعه کننده به مرکز پزشکی قلب چمران اصفهان به روش در دسترس انتخاب شدند. بیماران به طور تصادفی در دو گروه 30 نفری مورد و شاهد قرار گرفته به صورتی که بلافاصله بعد از القای بیهوشی در گروه مورد از مخلوط اکسیژن و هوا به نسبت 50%-50% و در گروه شاهد از اکسیژن 100% در ادامه بیهوشی استفاده گردید. زمان های حین عمل و پس از ورود به آی سی یو، متغیرهای فشار خون، فشار ورید مرکزی (CVP)، فشار سهمی اکسیژن شریانی (PaO2)، PH شریانی، اندکس قلبی و میزان نیاز به داروی اینوتروپ ارزیابی و ثبت گردید. اطلاعات توسط آزمونهای کای دو، t، آنالیز واریانس، مشاهدات تکرار شده و من ویتنی تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: دو گروه از نظر سن، جنس، کسر جهشی قبل عمل، مدت پمپ قلبی ریوی، مدت زمان عمل و شاخص توده بدنی، با یکدیگر شباهت داشتند )05/0(P>. متوسط فشارهای سیستول و دیاستول و همچنین سرعت ضربان قلب و اندکس قلبی در کلیه زمانهای بررسی در دو گروه تفاوت آماری قابل ملاحظه ای با یکدیگر نداشتند )05/0(P>. فراوانی نسبی نیاز به داروی اینوتروپ در گروه شاهد 3/53% (16 بیمار) و در گروه مورد 7/26% (8 بیمار) بود )05/0(P