اثرات قارچ میکوریزی، باکتری‌های محرک رشد و کود دامی بر عملکرد و برخی ویژگی‌های رشد گل محمدی (Rosa demascena) در منطقه لایزنگان استان فارس

استفاده از گل محمدی در صنایع بهداشتی و دارویی، این محصول را به لحاظ اقتصادی به کالایی با ارزش تبدیل کرده است. به منظور بررسی اثرات قارچ­های میکوریزی، باکتری­های محرک رشد و کود حیوانی بر عملکرد و ویژگی­های رشد گل محمدی، آزمایشی بصورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی با چهار تکرار در سال 1393 در منطقه لایزنگان داراب به اجراء در آمد. عامل اول کود دامی در دو سطح: ا- شاهد (بدون استفاده از کود دامی) 2- دو کیلوگرم کود دامی به ازای هر بوته، عامل دوم استفاده از مایه تلقیح قارچ میکوریزی در دو سطح : 1- شاهد (بدون استفاده از قارچ میکوریزی) 2- استفاده از مخلوط سه گونه قارچ میکوریز آربسکولار و عامل سوم در چهار سطح شامل استفاده از سه سویه باکتری محرک رشد گیاه و یک تیمار بعنوان شاهد بود. نتایج نشان داد که اثرات هر سه عامل بر ویژگی­های رشد و کلنی سازی ریشه در سطح یک درصد معنی­دار بود. استفاده از باکتری Pseudomonas fluorescens اختلاف معنی­داری نسبت به عدم تلقیح با باکتری در همه ویژگی­های اندازه­گیری شده داشت. برهمکنش هر سه عامل، بالاترین تأثیر معنی­دار را بر صفات وزن تر گل، وزن خشک گل، ارتفاع بوته، عرض بوته، تعداد گل در بوته و کلنی­سازی ریشه داشت و به ترتیب افزایشی به میزان 91، 3/78، 3/57، 1/34، 2/77 و 7/32 درصد در پاسخ‏های یاد شده نسبت به شاهد ایجاد کرد. در مجموع چنین نتیجه­گیری شد که استفاده توأم از عوامل مذکور در بهبود صفات اندازه­گیری شده تأثیر مثبت بیشتری داشته است.