آیا مقاومت به انسولین به عنوان فاکتور خطری برای رتینوپاتی دیابتی در بیماران دیابت نوع دو محسوب می‌شود؟

مقدمه: رتینوپاتی دیابتی یکی از شایع‌ترین عوارض مزمن دیابت می‌باشد. پاتوفیزیولوژی رتینوپاتی دیابتی روند پیچیده‌ای دارد. از عوامل احتمالی دخیل در رتینوپاتی دیابتی، التهاب می‌باشد. هدف پژوهش حاضر، بررسی سطح مقاومت به انسولین به عنوان شاخص التهابی شناخته شده در بیماران دیابتی نوع 2 و رابطه‌ی آن با درگیری چشمی و شدت آن بود. مواد و روش‌ها: مطالعه‌ی مقطعی حاضر روی 342 بیمار دیابتی نوع 2 انجام شد. داده‌های آمارنگاری بیماران ثبت، و آزمایش ناشتا برای بررسی سطح قند ـ هموگلوبین گلیکوزیله ـ لیپیدها و سطح انسولین بیماران صورت گرفت. مقاومت به انسولین با روش HOMA-IR محاسبه گردید. تمام بیماران مورد معاینه‌ی چشمی فوندوسکوپی و در صورت نیاز فلوئورسین آنژیوگرافی قرار گرفتند و وجود یا عدم وجود درگیری چشمی و نیز نوع درگیری چشمی بیمار ثبت گردید. سپس، رابطه‌ی مقاومت به انسولین با رتینوپاتی بررسی گردید. یافته‌ها: متوسط سنی بیماران 8/9±05/55 بود. 4/30% از بیماران رتینوپاتی دیابتی داشتند. تنها معیارهای غیر وابسته و مستقل برای درگیری چشمی در بررسی حاضر طول مدت دیابت و هم‌چنین سطح هموگلوبین گلیکوزیله بود. سطح مقاومت به انسولین تفاوت معنی‌داری بین بیماران با و بدون رتینوپاتی نداشت، ولی سطح مقاومت به انسولین به طور معنی‌داری در بین بیماران با درگیری پرولیفراتیو چشمی بیشتر از بیماران دیابتی با رتینوپاتی غیر پرولیفراتیو ](6/6-7/0)1/2 در برابر (8/2-5/0)2/1 و 021/0=P)[ بود. نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد شاید مقاومت به انسولین از عوامل احتمالی دخیل در شدت رتینوپاتی دیابتی در بین بیماران دیابتی نوع 2 باشد.