چکیده ندارد.

عرفی شیرازی از شاعران برجسته ی قرن دهم و از پیشگامان و مخترع طرز تازه ای است که بعداً به سبک هندی (اصفهانی) معروف شد و با صائب تبریزی به اوج خود رسید. غزلیات او سرشار از ترکیبات نو و زیبایی است که در مواردی به لحاظ ساخت نیز تازگی دارند. عرفی با به کاربردن فراوان صور خیال چون: استعاره، تشبیه و کنایه به مضمون پردازی و ایجاد معانی تازه اهتمام ورزیده، به لفظ توجه خاصی نداشته است. غزلیات عرفی افزون بر صبغه ی عرفانی و فلسفی، منعکس کننده ی نکته های ظریف اخلاقی و ملاحظات اجتماعی است. عرفی از تقلید و تتبع از غزلسرایان بزرگ چون حافظ و سعدی بی بهره نبوده است و غزلیاتی در زمینه ی غزل آنها به ویژه حافظ سروده است. رساله ی حاضر افزون بر شرح واژه ها و ابیات دشوار غزلیات عرفی شیرازی به بررسی موارد دیگر چون: یافتن ترکیبات کمیاب و نو و تحلیل بازتاب روابط اجتماعی در غزلیات او نیز پرداخته است.