آئروموناس هیدروفیلا، یک باکتری متحرک و گرم منفی است که یک عامل بیماریزای مهم در صنعت آبزی پروری محسوب می شود. این باکتری عامل بیماری سپتی سمی خونریزی دهنده می باشد که طیف وسیعی از ماهیان آب شیرین و گاهی دریایی را درگیر می کند. واضح است که وقوع چنین بیماری هایی در مزرعه منجر به ضرر های اقتصادی سنگینی می شود. معمولا بیماری های باکتریایی توسط آنتی بیوتیک ها درمان می شوند، اما به علت گران بودن آنتی بیوتیک-ها، دوره محافظت کوتاه، طیف محدود آنتی بیوتیک های در دسترس برای آبزیان و مقاومت آنتی بیوتیکی بهتر است روش های مناسب برای پیشگیری از وقوع عفونت ها خصوصا عفونت-های ناشی از باکتری های گرم منفی، به کار گرفته شود. پروتئین غشای خارجی ompts باکتری آئروموناس هیدروفیلا، عامل حدت باکتری بوده و آنتی ژن مناسبی برای تهیه واکسن محسوب می شود. نظر به اهمیت سپتی سمی های باکتریایی ناشی از آئروموناس هیدروفیلا بررسی بیوانفورماتیکی و ساختاری این پروتئین در راستای ایمن سازی ماهی ضروری به نظر می رسد. در این مطالعه پس از انجام واکنش زنجیره ای پلیمراز، محصول واکنش جهت تایید تعیین توالی گردید و خصوصیات آنتی ژنی و ساختاری آن مورد بررسی قرار داده شد

بیماری ایک توسط انگل مژه دار ایکتیوفتیریوس مولتی فیلییس ایجاد می شود و سبب بروز تلفات بالایی در جمعیت آلوده می گردد. ترکیب سبز مالاشیت و فرمالین موثرترین روش درمانی می باشد اما با اثبات اثرات سرطان زایی سبز مالاشیت ، مصرف این ماده در صنعت آبزی پروری ممنوع گردیده است. در این مطالعه اثرات بنزالکونیوم کلراید و استفاده توام این ماده با فرمالین بر روی ماهی کپور معمولی و ترونت انگل بررسی شده است. به این ترتیب که 100 قطعه ماهی کپورمعمولی به روش مجاورت با ماهی بیمار آلوده شدند و سپس در 5 گروه سه بار به فاصله یک روز، به ترتیب گروه شاهد (بدون درمان)، گروه سبز مالاشیت mg/l 2/0 + فرمالین 1:40000، گروه فرمالین 1:4000، گروه بنزالکونیوم کلراید mg/l5 + فرمالین 1:4000و گروه بنزالکونیوم کلراید mg/l 5 درمان شدند. در خاتمه پس از یک ماه میزان آلودگی انگلی مورد بررسی قرار گرفت. همچنین میزان کشندگی غلظت های فوق در شرایط آزمایشگاهی بر روی ترونت زنده انگل مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاکی از آن بود که همه گروه ها سبب از بین رفتن آلودگی انگلی شدند اما در گروه های 1، 2، 3، 4و 5 به ترتیب 35?، 65?، 75?، 60?و 85? از ماهی ها از خود تحمل نشان دادند. در بررسی آزمایشگاهی نیز تعداد ترونت زنده به ترتیب3/412 ± 5/4812، 8/274 ± 3025، 5/415 ±1100، 7/207 ±550 و 5/344± 1375 بود. در مجموع مشاهده شد که روش درمانی فرمالین+ سبز مالاشیت با سایر گروه ها اختلاف معنی داری داشته وکمترین اثر کشندگی دا بر روی ترونت دارد. (05/0p<) هر چند بنزالکونیوم کلراید+ فرمالین بیشترین اثر کشندگی را بر روی ترونت داشت و بعنوان جایگزینی برای سبزمالاشیت توصیه می شود اما مصرف همزمان این ماده با فرمالین به علت بالاترین میزان تلفات در ماهی ها مناسب نیست.