اثر محلول پاشی آهن و روی بر عملکرد، ویژگی های کمی و کیفی میوه و غلظت عناصر برگ انار در یکی از باغ های شهرستان مرودشت در سال 1389 بررسی گردید. آزمایش به صورت فاکتوریل3×3 با سه سطح آهن (صفر، یک و نیم و سه در هزار از منبع fe-edta ) و سه سطح روی (صفر، یک و نیم و سه در هزار از منبع zn-edta ) در قالب بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار انجام شد. اولین محلول پاشی در مرحله ی تمام گل و مرحله ی دوم محلول پاشی تقریباً یک ماه بعد انجام شد. نمونه های برگی برای تجزیه در اواخر تابستان برداشت و غلظت فسفر، پتاسیم، آهن، روی، مس و منگنز در آن ها اندازه گیری شد. در اوایل پاییز عملکرد میوه (میزان محصول بر واحد سطح مقطع تنه) اندازه گیری شد و برای اندازه گیری برخی ویژگی های کمی و کیفی، میوه ها به آزمایشگاه انتقال داده شدند. طول و قطر میوه، وزن میوه، دانه و عصاره، ویتامین c، ph عصاره ی میوه و مواد جامد محلول (tss) عصاره اندازه-گیری شدند. نتایج نشان داد که مصرف آهن، روی و برهمکنش آن ها سبب افزایش معنی دار ویژگی های مورد اندازه گیری شامل عملکرد به ازاء واحد سطح مقطع تنه، وزن میوه بر درخت، وزن تک میوه، طول و قطر میوه، وزن دانه در میوه و وزن عصاره در میوه گردید. مصرف آهن به تنهایی سبب افزایش معنی دار ویژگی های مورد اندازه گیری شامل ویتامین c، و غلظت آهن برگ انار گردید. مصرف توأم آهن و روی سبب افزایش مواد جامد محلول و کاهش ph عصاره میوه شد. مصرف روی به تنهایی سبب افزایش غلظت روی در برگ گردید. در بین اجزاء عملکرد همبستگی بالایی بین عملکرد و وزن دانه و وزن عصاره مشاهده شد.

با هدف بررسی اثرات جیبرلیک اسید (ga3) بر گل انگیزی زردآلو، آزمایشی در سال 1389 در منطقه مشکان شهرستان نیریز استان فارس انجام شد. ga3 در غلظت های 25، 50، 75 و 100 میلی گرم در لیتر به همراه آب مقطر (تیمار شاهد) به شکل برگساره ای بر روی درختان زردآلو (prunus armeniaca l. cv. shadoo) محلول پاشی شد. محلول پاشی در دو تاریخ یکی در اواخر اردیبهشت و یکی در اواخر خرداد یعنی 6 و 10 هفته پس از تمام گل به منظور تعیین بهترین زمان موثر محلول پاشی انجام شد. سپس در بهار 1390 با شروع گلدهی ارزیابی های گوناگون برای تعیین تأثیرات ga3 بر میزان گلدهی، تشکیل میوه، ریزش میوه ها، عملکرد درخت و در نهایت فاکتورهای کیفی میوه آغاز شد. نتایج نشان داد که محلول پاشی برگساره ای ga3 بر کاهش گل انگیزی درختان زردآلو نقش موثری داشت. همچنین نتایج نشان داد که اثرات کاهش گل انگیزی در زمان برداشت باعث افزایش اندازه، میزان مواد جامد محلول و بهبود ویژگی های بازارپسندی میوه شد. همچنین در این آزمایش کاربرد ga3 سبب افزایش پدیده دوقلویی بذرها شد. در نهایت بهترین تیمار در این آزمایش ga3 با غلظت 50 میلی گرم در لیتر و بهترین زمان کاربرد 6 هفته پس از تمام گل پیشنهاد می شود. هرچه زمان محلول پاشی عقب بیفتد، باید غلظت به کار برده شده برای دستیابی به اهداف مورد نظر را افزایش داد.

به منظور بررسی اثر محلول پاشی تیمار های سالیسیلیک اسید و متیل جاسمونات بر حفظ کیفیت و افزایش عمر گل جایی پس از برداشت چند رقم گل بریده رز دو آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تکرار انجام شد و با در نظر گرفتن زمان های مختلف اندازه گیری صفات به عنوان یک عامل، آزمایش ها به صورت اسپیلت پلات تجزیه شدند. در هر دو آزمایش رقم های رز با تیمار های شامل سالیسیلیک اسید (1/0، 05/0 و 01/ میلی مولار)، متیل جاسمونات (2/0 و 1/0 میلی مولار) و آب مقطر (شاهد) محلول پاشی شدند. در آزمایش اول گل های رز رقم ‘دلسویتا’ و ‘سوییت واتر’ پس از برداشت در دمای 1±3 درجه سلسیوس و در آزمایش دوم گل های رز رقم ‘سوییت واتر’ و ‘سوربت آوالانچ’ در دمای 2±19 درجه سلسیوس قرار گرفتند. نتایج این پژوهش نشان داد که تیمار های مورد استفاده، کیفیت و عمر گل جایی گل ها را به طور معنی داری افزایش دادند. در گل های نگهداری شده در دمای1±3 درجه سلسیوس رقم ‘سوییت واتر’ با میانگین 56/40 روز در مقایسه با رقم دلسویتا 33/21 روز عمر گل جایی بیشتری نشان داد. هم چنین در این آزمایش تیمار متیل جاسمونات 2/0 میلی مولار در رقم ‘سوییت واتر’ و تیمار های متیل جاسمونات 1/0 و سالیسیلیک اسید 1/0 میلی مولار در رقم ‘دلسویتا’ عمر گل جایی را به طور معنی داری در مقایسه با شاهد افزایش دادند. هم چنین این تیمار ها قطر گل، کربوهیدرات کل ساقه و پایداری غشاء و وزن تازه نسبی را در مقایسه با شاهد افزایش دادند. نتایج آزمایش دوم نیز نشان داد رقم ‘سوییت واتر’ با میانگین 38/18 روز در مقایسه با رقم ‘سوربت آوالانچ’ با میانگین 71/16 روز عمر گل جایی بیشتری نشان داد. هم چنین طبق نتایج بدست آمده در این آزمایش تیمار متیل جاسمونات 2/0 میلی مولار در رقم ‘سوییت واتر’ و تیمار سالیسیلیک اسید 01/0 میلی مولار در رقم ‘سوربت آوالانچ’ عمر گل جایی را همراه با کاهش پژمردگی گلبرگ، افزایش پروتئین گلبرگ، جذب محلول نگهدارنده، وزن تازه نسبی و کربوهیدرات کل ساقه بهبود بخشیدند.

دما و زمان نگهداری بر ماندگاری میوه توت فرنگی موثر می باشند. پژوهش ها نشان داده اند که استفاده از پوشش های خوراکی می توانند به افزایش ماندگاری میوه کمک کنند. در این پژوهش تاثیر دما 4 درجه سلسیوس و دمای محیط (25 درجه سلسیوس) در طول مدت 12 روز نگهداری و نیز تاثیر دو پوشش خوراکی کیتوزان با غلظت 1 % و 5/1 % و نشاسته 3 % به همراه یا بدون آب داغ 60 درجه سلسیوس بر عمر پس از برداشت و دیگر ویژگی های کیفی توت فرنگی ارقام کاماروزا و پاروس بررسی شد. نتایج نشان داد که دمای 4 درجه سلسیوس مدت زمان نگهداری میوه توت فرنگی را نسبت به دمای محیط افزایش می دهد. دمای نگهداری اثر معنی داری بر تغییرات اسید قابل تیتر و ph نداشت. دمای 4 درجه سلسیوس باعث حفظ بهتر رنگ، ویتامین c و مواد جامد محلول شد. محتوای آنتوسیانین در دمای 4 درجه سلسیوس کمتر بود. در طی مدت نگه داری فعالیت آنتی اکسیدانی میوه توت فرنگی کاهش یافت. استفاده از پوشش های خوراکی روی تغییرات اسید قابل تیتر، ph، محتوای آنتوسیانین و فعالیت آنتی اکسیدانی میوه نسبت به شاهد اثر معنی داری نداشت. پوشش های خوراکی موجب بهبود ویژگی های ظاهری و سفتی بافت و کاهش پوسیدگی و درصد کاهش وزن شدند. پوشش با کیتوزان 5/1 % و نگهداری در دمای 4 درجه سلسیوس بهترین تیمار برای نگهداری توت فرنگی می باشد.

در این پژوهش، تاثیر تیمار گرمایی، کلریدکلسیم و تیمار تلفیقی آب گرم و کلریدکلسیم بر کیفیت میوه کیوی (actinidia deliciosa cv. hayward) بررسی گردید. میوه ها در آب گرم با دمای 47 درجه سلسیوس به مدت 5، 10 و 15 دقیقه غوطه ور شدند. سپس در محلول کلریدکلسیم (2 درصد) غوطه ور شدند و به مدت 120 روز در دمای صفر درجه سلسیوس نگهداری شدند. گرمادهی و کلریدکلسیم، فعالیت ppo و کاهش میزان اسید کل و سفتی میوه کیوی را کاهش دادند، اما تیمار تلفیقی آب گرم و کلریدکلسیم تاثیر بیشتری نسبت به دیگر تیمارها داشت. همچنین رنگ، در تیمار تلفیقی آب گرم و کلرید کلسیم نسبت به بقیه تیمارها در طی مدت انبارداری، بهتر حفظ گردید. افزون براین، میزان مواد جامد محلول و قند محلول میوه های تیمار شده، تا یک ماه بیشتر از شاهد افزایش یافت. کیوی های تیمار شده با تیمار تلفیقی دارای فعالیت آنتی اکسیدانتی بیشتری نسبت به شاهد داشتند که در ارتباط با میزان بیشتر ترکیبات فنولی کل و اسیدآسکوربیک بود. میزان کلسیم میوه های تیمار شده تا یک ماه افزایش و سپس کاهش یافت و در تیمار تلفیقی حداقل میزان کاهش را داشت. تفاوت معنی داری بین تیمار آب گرم 5 و 10 دقیقه و کلرید کلسیم وجود نداشت. تیمارهای مختلف، تاثیری بر چگالی میوه، چگالی آب میوه، ph و ماده خشک نداشتند. براساس این نتایج و آنالیز حسی، مشخص شد کیفیت میوه های تیمار شده در طول مدت انبارداری حفظ گردید و کیفیت میوه با افزایش مدت زمان تیمار گرمایی در تلفیق با کلریدکلسیم افزایش یافت. کیفیت میوه های تیمار شده در طول مدت انبارداری حفظ گردید و کیفیت میوه با افزایش مدت زمان تیمار گرمایی در تلفیق با کلریدکلسیم افزایش یافت.

یبه منظور بررسی تاثیر محلول پاشی کلسیم و بور بر ویژگی های کمی و کیفی میوه سیب رقم گلاب کهنز یک آزمایش مزرعه ای به صورت طرح بلوک کامل تصادفی در چهار تکرار به مدت دو سال در یک باغ تجاری در منطقه همایجان شهرستان سپیدان انجام گرفت. 10 تیمار آزمایش شامل کلرید کلسیم با سه غلظت (5/0 و 75/0 و 1 درصد) و کلرید کلسیم با سه غلظت (5/0 و 75/0 و 1 درصد) در ترکیب با اسید بوریک 5/0 درصد و سه کود تجاری کلسیم و بور شامل کلگرین ، کلبرون گرین ایتالیا و کود ست و تیمار شاهد بودند. نتایج نشان داد که کلسیم و بور تاثیر معنی داری در برخی از صفات مورد ارزیابی در زمان برداشت و 3 زمان پس از برداشت (بلافاصله پس از برداشت، 10 روز و 20 روز پس از برداشت) دارد، به طوری که با محلول پاشی کلسیم و بور سفتی، وزن تر و ویتامین ث افزایش یافت و ریزش میوه، لک میوه ، ph، رنگ میوه، زنگار میوه کاهش یافت. کلسیم و بور فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی (کاتالاز، اسکوربیک پراکسیداز، سوپر اکسید دیسموتاز) را افزایش داد. محلول پاشی کلسیم و بور محتوای عناصر غذایی کلسیم و بور در میوه ها را افزایش داد. محلول پاشی کلسیم و بور در طول فصل رشد همچنین تاثیر معنی داری بر برخی از صفات در پس از برداشت داشت. به طوری که کلسیم و بور باعث حفظ بیشتر سفتی میوه، ویتامین ث شد و آب از دست دهی میوه، ph، محتوی مواد جامد محلول را در طول انبار در مقایسه با تیمار شاهد کاهش داد.

استفاده از ترکیب های طبیعی مانند اسانس های گیاهی یک استراتژی مناسبی در کنترل پوسیدگی های پس برداشت و به تأخیر انداختن پیری بافت های گیاهی می باشد. در این پژوهش اثر اسانس آویشن شیرازی و آویشن باغی در کنترل پوسیدگی پس برداشت ایجاد شده توسط قارچ alternaria citri و حفظ کیفیت میوه پرتقال رقم واشنگتن ناول در دو شرایط درون شیشه-ای و درون زیوه ای بررسی شد. بر اساس یافته های به دست آمده از gc-ms تیمول، کارواکرول و پاراسیمن از عمده ترکیب های تشکیل دهنده در هر دو اسانس بود. بر اساس یافته های به دست آمده از آزمایش های درون شیشه ای، استفاده از اسانس آویشن شیرازی و آویشن باغی به ترتیب از غلظت های 300 و 400 میکرولیتر بر لیتر به بالاتر رشد پرگنه قارچ به طور کامل متوقف شد، البته در غلظت های پایین تر نیز رشد پرگنه قارچ نسبت به شاهد کاهش یافت. بدین ترتیب که با افزایش غلظت هر دو اسانس رشد کاهش یافت. یافته های مشابهی در آزمایش درون زیوه ای به دست آمد بدین صورت که تیمار 300 میکرولیتر بر لیتر آویشن شیرازی و 400 میکرولیتر بر لیتر آویشن باغی بهترین اثر را در کنترل پوسیدگی داشت، بدون این که آسیبی به ویژگی های ظاهری از قبیل کیفیت ظاهری، کاهش وزن، سفتی بافت میوه و شاخص های رنگی میوه (روشنایی، زاویه فام و کرومای پوست) و ویژگی های شیمیایی از قبیل میزان فعالیت آنزیم اندوپلی گالاکتوروناز ، فعالیت آنتی اکسیدانی، فنول کل گوشت میوه، اسید آسکوربیک، ph و میزان رنگیزه کاروتنوئید وارد شود

میوه خرما از گذشته بسیار دور مورد استقبال مردمان به ویژه در مناطق گرم و جنوبی بوده است. محصول خرما طول دوره رشد و نمو طولانی دارد. و مشکلاتی مانند عارضه خشکیدگی به شدت این محصول را تهدید می کند به همین منظور دو سال متوالی 91-90 و 92-91 پژوهشی با هدف کاهش زمان رسیدن خرما و کاهش عارضه خشکیدگی و همچنین بهبود صفات کیفی خرما در منطقه سعدآباد استان بوشهر انجام گرفت. در این پژوهش سعی شد میکرو کلیمای اطراف خوشه را به منظور رفع مشکلات موجود تغییر داد. این آزمایش در قالب طرح فاکتوریل بر پایه بلوک های کامل تصادفی با تیمارهای شامل کیسه های رنگی در 5 رنگ طوسی، سبز، سفید، آبی، زرد به همراه تیمار شاهد بر روی خوشه های دو جهت شمال و جنوب به اجرا در آمد. داده برداری به صورت هفتگی و شمارش میوه های رسیده انجام گرفت که شاخص رسیدن میوه در مرحله خارک تغییر رنگ 70 درصدی رنگ میوه بود و در مرحله رطب نیز 90 درصد میوه وارد مرحله رطب شده باشد. نتایج نشان داد تیمار ها اثری بر صفات شیمیایی و ظاهری میوه نداشتند. اما کیسه های آبی به صورت معنی داری درصد وزنی خارک را افزایش دادند. همچنین بهترین تیمار در کاهش میزان ریزش میوه و عارضه خشکیدگی به ترتیب مربوط به کیسه های طوسی در شمال و آبی در جنوب بود. بهترین سرعت رسیدن میوه مربوط به میوه هایی بود که کیسه طوسی اطراف خود داشتند و این تیمار زمان برداشت میوه را 7 روز کاهش داد. اندازه گیری دمای درون خوشه ها نشان داد همچنین کیسه های که میوه ها را با سرعت بیشتری به سمت رسیدن پیش می برند تجمع گرمایی بیشتری نیز دارند.

به منظور بررسی تاثیر محلول پاشی کلریدکلسیم، کلرید پتاسیم و سالیسیلیک اسید بر ویژگی های کمی و کیفی میوه پرتقال رقم واشنگتن ناول یک آزمایش مزرعه ای در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در چهار تکرار به مدت دو سال در یک باغ تجاری در جنت شهر شهرستان داراب انجام گرفت. 13 تیمار آزمایش شامل تیمار شاهد، کلرید کلسیم با دو غلظت (5/1 و 3 درصد)،کلرید پتاسیم با دو غلظت (5/1 و 3 درصد)، سالیسیلیک اسید با سه غلظت (015/0، 03/0 و 045/0 درصد) و پنج تیمار تلفیقی از کلرید کلسیم، کلرید پتاسیم و سالیسیلیک اسید بودند. نتایج نشان داد که کلسیم و پتاسیم و سالیسیلیک اسید تاثیر معنی داری بر برخی از صفات مورد ارزیابی در زمان برداشت و 4 زمان پس از برداشت (بلافاصله پس از برداشت، 30 روز، 60 روز و 90 روز پس از نگهداری در سردخانه با دمای 5 درجه سانتی گراد) دارد. محلول پاشی پتاسیم اثر معنی دار زیادی نداشت اما تیمارهای کلرید کلسیم و سالیسیلیک اسید بیشترین تاثیر مثبت را بر ویژگی های کمی و کیفی از جمله فنل کل میوه، در زمان برداشت و در طی انبارداری داشتند. این تیمارها با به تاخیر انداختن سرعت پیری، سفتی میوه ها را در زمان برداشت و در طی انبارداری افزایش داد. محلول پاشی کلسیم و سالیسیلیک اسید همچنین محتوای عناصر غذایی کلسیم و پتاسیم در میوه ها را افزایش داد.

کمبود منابع آب در نواحی خشک و نیمه¬خشک از عامل محدود کننده کشت و گسترش گیاهان در فضای سبز است. در این راستا پژوهشی در قالب طرح کامل تصادفی در گلخانه پژوهشی بخش علوم باغبانی دانشگاه شیراز برای بررسی اثر کم¬آبیاری بر گیاه نرگس شیراز در 5 تیمار و 6 تکرار انجام شد. داده¬های جمع¬آوری شده با استفاده از نرم افزار sas نسخه 2/9 واکاوی شد، و میانگین ها با استفاده از آزمون lsd در سطح 5% مقایسه شدند. با کاهش سطح آبیاری ویژگی¬های ظرهری مانند وزن خشک اندام¬های هوایی، وزن خشک ریشه، ارتفاع ساقه گلدهنده، سطح برگ و تعداد سوخک¬ها و شاخص¬هایی نظیر کلروفیل و میزان نشاسته کاهش یافت. از سویی دیگر شاخص¬هایی مانند قند، نشت¬یونی، پرولین، آنزیم¬های آنتی-اکسیدانی مانند کاتالاز، پراکسیداز و آسکوربیت¬پراکسیداز، میزان جذب محلول و عمر گلجایی افزایش یافت. در دورهای مختلف آبیاری میزان ترکیب¬های عطری متفاوت است و همچنین در دور هشت روز آبیاری در مراحل فنولوژی مختلف درصد ترکیب¬ها متفاوت بود.

در این پژوهش روند تغییردر دسته بندی گوجه فرنگی در اثر تغییرات ایجاد شده در توابع عضویت رنگ، سختی و اندازه گوجه فرنگی متأثر از دما و مدت زمان نگهداری برای دسته بندی به کمک منطق فازی مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور ابتدا تعداد 128 عدد میوه گوجه فرنگی انتخاب و به دوگروه 64 تایی تقسیم بندی شدند. یک گروه درسردخانه (دمای 12 درجه سلسیوس) و گروه دیگر در دمای محیط (8/1 ±8/27 درجه سلسیوس) به مدت دوازده روز نگهداری شدند. نمونه ها به فاصله هر سه روز یک بار از لحاظ میزان رنگ به کمک پردازش تصویر مورد ارزیابی قرار گرفته و توسط 7 کارشناس خبره از لحاظ رنگ، اندازه و سختی ارزیابی شدند.

به منظور بررسی اثر کاربرد خاکی و محلول¬پاشی کلات و نانوکلات آهن بر رفع کم¬سبزینگی، ویژگی¬های کمی و کیفی و انبارمانی میوه به رقم اصفهان یک آزمایش مزرعه ای به صورت طرح بلوک¬های کامل تصادفی در سه تکرار به مدت دو سال در یک باغ تجاری در روستای حسن آباد شهرستان نی¬ریز انجام گرفت. 11 تیمار آزمایش شامل محلول¬پاشی کلات آهن با دو غلظت (1500 و 3000 میلی¬گرم بر لیتر) و نانو¬کلات آهن با دو غلظت (1000 و 2000 میلی¬گرم بر لیتر) به صورت یک مرتبه (25 اردیبهشت) و دو مرتبه (25 اردیبهشت و 10 مرداد) و نیز کاربرد خاکی کلات و نانو¬کلات آهن (به ترتیب 50 و 33/33 گرم به ازاء هر درخت به صورت یک مرتبه در 25 اردیبهشت) و تیمار شاهد بودند. نتایج نشان داد که کلات و نانوکلات تاثیر معنی¬داری در برخی از صفات مورد ارزیابی مرفوفیزیولوژیک درخت و همچنین میوه در زمان برداشت و پس از برداشت (سه ماه انبارمانی) دارند. به طوری که با کاربرد آهن طول شاخه، سطح برگ، محتوای کلروفیل و کاروتنوئید، فعالیت آنزیم¬های کاتالاز و پراکسیداز افزایش یافت ولی قطر شاخه کاهش یافت. در زمان برداشت کاربرد آهن، سفتی میوه، مواد جامد محلول، ph، آسکوربیک اسید را نسبت به تیمار شاهد افزایش داد و اسید کل، تانن محلول و فنل میوه را کاهش داد. کاربرد آهن محتوای عناصر غذایی، آهن و کلسیم برگ و میوه را افزایش داد و محتوای فسفر، پتاسیم، روی و منگنز را کاهش داد و تاثیر معنی¬داری بر محتوای سدیم نداشت. در مصرف خاکی کلات آهن جذب بهتری داشت و در محلول¬پاشی نانوکلات آهن نتیجه بهتری را نشان داد. کاربرد آهن در طول فصل رشد تاثیر معنی¬داری بر برخی از صفات پس از برداشت داشت. به طوری که کاربرد منابع آهن باعث جلوگیری از کاهش سفتی میوه، آسکوربیک اسید و فنل کل شد، همچنین مواد جامد محلول و ph را افزایش داد ولی کاهش وزن، اسید کل، تانن محلول را در طول انبار در مقایسه با تیمار شاهد کاهش داد.

انار یک محصول نیمه گرمسیری است و در دماهای زیر 5 درجه سانتی گراد دچار سرمازدگی می شود. در این پژوهش که شامل چهار آزمایش جداگانه بود و در طول مدت چهار سال (1385تا 1388) به انجام رسید، سعی بر این بود تا با به کار بردن تیمارهای قبل و پس از برداشت، کیفیت ظاهری و ارزش تغذیه ای میوه انار رقم ملس یزدی در زمان برداشت و هم چنین در طول مدت نگهداری در انبار سرد افزایش یابد و با جلوگیری از سرمازدگی میوه ها در انبار سرد عمر پس از برداشت میوه ها طولانی تر شود. در راستای رسیدن به این اهداف از تیمارهای قبل از برداشت کلرید کلسیم با غلظت های 2 و 4 درصد و اوره با غلظت های 5/0، 1 و 2 درصد در دو مرحله تمام گل و یک ماه پس از آن و نیز از تیمارهای پس از برداشت اسپرمیدین 1 و 2 میلی مولار و کلرید کلسیم 2 و 4 درصد به دو روش غوطه وری و نفوذ تحت خلاء استفاده شد. نتایج نشان داد که محلول پاشی نیتروژن و کلریدکلسیم در هر دو زمان محلول پاشی به طور معنی داری میزان نیتروژن و کلسیم درون پوست میوه را افزایش داد. تفاوت چندانی بین دو زمان محلول پاشی مشاهده نشد اما محلول پاشی در مرحله دوم ( یک ماه پس از مرحله تمام گل) به طور معنی داری میزان کلسیم پوست میوه را نسبت به مرحله اول (تمام گل) افزایش داد. در آزمایش اول محلول پاشی اوره در هر دو مرحله به طور معنی داری طول و قطر میوه ها، میانگین وزن میوه ها، میانگین وزن آریل های یک میوه، وزن 100 آریل، میانگین وزن عصاره میوه ها، میزان آنتوسیانین، مواد جامد محلول، اسیدیته، نسبت مواد جامد محلول به اسیدیته، میزان مواد فنولی و فعالیت آنتی اکسیدانی را افزایش داد. هم چنین محلول پاشی کلریدکلسیم در مرحله اول باعث افزایش میزان اسیدیته، ویتامین c میوه ها و مواد فنولی شد. محلول پاشی کلریدکلسیم در مرحله دوم باعث افزایش میانگین وزن میوه ها شد و این محلول پاشی در هر دو مرحله باعث افزایش میزان آنتوسیانین، مواد جامد محلول و نسبت مواد جامد محلول به اسیدیته شد. هم چنین مشخص شد که در بیشتر ویژگی های اندازه گیری شده بین غلظت 2 درصد و 4 درصد کلریدکلسیم تفاوت چندانی مشاهده نشد، در حالی که اوره 2 درصد در ترکیب با کلریدکلسیم 2 درصد بهترین نتایج را در بهبود ویژگی های کمی و کیفی میوه انار در زمان برداشت در پی داشت. در آزمایش دوم تاثیر محلول پاشی های اوره و کلریدکلسیم بر ویژگی های کیفی و سرمازدگی میوه های انار در طول مدت 4 ماه نگهداری در انبار سرد با دمای °c 2 ارزیابی شد. نتایج این پژوهش نشان داد که تیمار کلرید کلسیم 4 درصد بهترین تیمار برای کاهش سرمازدگی میوه های انار می باشد. البته تفاوت چندانی بین دو مرحله محلول پاشی مشاهده نشد. تیمارهای اوره با غلظت بالاتر از 5/0 درصد میزان سرمازدگی را افزایش داد. به طور کلی به منظور بهبود ویژگی های کیفی میوه انار و جلوگیری از سرمازدگی آن ها در انبار سرد، تیمار اوره 1 درصد در ترکیب با کلرید کلسیم 4 درصد به عنوان بهترین تیمار شناسایی شد. در آزمایش سوم، تاثیر تیمارهای کلریدکلسیم و اسپرمیدین به دو روش غوطه وری و نفوذ تحت خلاء بر ویژگی های کیفی و سرمازدگی میوه های انار در انبار با دمای °c 2 مورد ارزیابی قرار گرفت. تیمارهای کلریدکلسیم و اسپرمیدین در هر دو روش باعث افزایش میزان کلسیم و پلی آمین های درون پوست میوه انار شدند، هر چند تفاوت معنی داری بین دو روش تیمار در این رابطه مشاهده نشد. تیمارهای کلریدکلسیم 2 درصد و 4 درصد و اسپرمیدین 1 و 2 میلی مولار به طور مشابهی باعث کاهش سرمازدگی و حفظ ویژگی های کیفی میوه انار در انبار سرد شدند. به طور کلی تیمار کلریدکلسیم 2 درصد در ترکیب با اسپرمیدین 2 میلی مولار به روش غوطه وری به عنوان بهترین تیمار پس از برداشت برای جلوگیری از سرمازدگی میوه های انار شناسایی شدند. تیمارهای پس از برداشت به کار رفته به روش نفوذ تحت خلاء باعث افزایش کاهش وزن میوه ها شد که به احتمال به علت فشار وارد آمده بر پوست میوه ها و کاهش انسجام سلولی پوست میوه می باشد. در آزمایش چهارم، مکانیزم آنزیمی و تغییرات اسیدهای چرب موجود در پوست میوه های تیمار شده توسط کلریدکلسیم 2 درصد در ترکیب با اسپرمیدین 2 میلی مولار در طول مدت نگهداری در انبار سرد مورد ارزیابی قرار گرفت. تیمار مورد استفاده به دو روش غوطه وری و نفوذ تحت خلاء باعث کاهش میزان پراکسیداسیون لیپیدها و تولید mda شد. فعالیت آنزیم های کاتالاز و سوپراکسید دیسموتاز در طول مدت نگهداری در انبار سرد در میوه های تیمار شده بیشتر از میوه های شاهد بود، در حالی که فعالیت آنزیم پراکسیداز در میوه های شاهد بالاتر بود. نسبت اسیدهای چرب غیر اشباع به اشباع در میوه های تیمار شده به روش غوطه وری در تمام مراحل نمونه برداری نسبت اسیدهای چرب غیر اشباع به اشباع بالاتر از میوه های تیمار شده به روش نفوذ تحت خلاء و میوه های شاهد بود. این نتایج نیز دلیل دیگری بر مزیت تیمار به روش غوطه وری نسبت به روش نفوذ تحت خلاء می باشد.