محدودیت درمانی در سال1999 برای اولین بار توسط تاب و همکارانش برای کودکان فلج مغزی استفاده شد. به دلیل برخی نگرانی ها روش تعدیل یافته آن گسترش یافت. هدف این پژوهش ، بررسی تاثیر استفاده از محدودیت درمانی تعدیل یافته بر کیفیت مهارت های اندام فوقانی سمت مبتلا در کودکان فلج نیمه بدن(همی پلژی) است. نوع مطالعه،مطالعه مداخله ای از نوع تجربی و به صورت پیش آزمون و پس آزمون است. در این مطالعه 21 کودک 72-19 ماهه فلج نیمه بدن به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و شاهد مورد مطالعه قرار گرفته اند که گروه آزمایش شامل 11 کودک (7 دختر،4 پسر، میانگین سنی47/17±55/46) و گروه شاهد شامل 10 کودک(5 دختر،5 پسر، میانگین سنی19/19±10/48)، ابتدا از شرکت کنندگان از پژوهش پیش آزمون به عمل آمد. گروه کنترل تمرینات معمول و رایج در کاردرمانی را دریافت کردند و گروه آزمایش علاوه بر کاردرمانی رایج در یک دوره درمانی(شش هفته) از روش محدودیت درمانی تعدیل یافته نیز استفاده کردند. سپس در پایان هفته ششم از هر دو گروه ارزشیابی توسط آزمون کیفیت مهارت های اندام فوقانی به عمل آمد و نتایج دو گروه با استفاده از آزمون مقایسه میانگین های دو گروه (t مستقل) مورد بررسی قرار گرفت.آنالیز آماری تفاوت معناداری در نمرات کلی و خرده مقیاس ها که شامل حرکات مجزا ، تحمل وزن و باز کردن حفاظتی است را در دو گروه نشان نداد(05/0p>) و تنها تفاوت معناداری در خرده مقیاس گرفتن در دو گروه مشاهده شد(04/0p=). یافته های ما کاربرد روش محدودیت درمانی تعدیل یافته را در کودکان فلج مغزی پیشنهاد می کند که می تواند منجر به کاربرد بیشتر اندام مبتلا و بهبود کیفیت حرکات شود.